In mijn tuin nog niet, maar verder zie ik al heel veel paarse dovenetels bloeien. Paarse dovenetels doen nooit zo moeilijk, integendeel gemakkelijker kostgangers vind je weinig. Ze zijn dol op onze vervuilde wegbermen, ze malen niet om schaduw en niet om kou. Dus nu de winter overgeslagen wordt, weten ze van geen ophouden. Al zijn de planten relatief laag en de bloemen relatief klein.

Het zou voor paarse dovenetels ook niet lonen veel energie in hun lipbloemen te steken. Zolang ze maar groot genoeg zijn voor zelfbestuiving. Hommels zijn er toch nog nauwelijks. Hoewel die, net als veel lentebloemen, ook al gesignaleerd zijn. Voor tuinhommels zijn paarse dovenetels een uitkomst. Die driftige vliegers hebben veel energie nodig en snoepen graag van dovenetelnectar. Voor de luie tuinier zijn paarse dovenetels ook een uitkomst: de plantjes vormen bodem bedekkende kussens waar zevenblad en kleefkruid minder kans krijgen. Verder zijn er een paar nachtvlinders wier rupsen paarse dovenetels eten.

Ook witte dovenetels zijn gemakkelijke bloeiers, maar gele dovenetels beginnen ook na zachte winters meestal pas in de lente. De familie der netels is groot. Paarse dovenetels zijn er ook weer in soorten, al dan niet met witte vlekken op hun bladeren, bijvoorbeeld, en met gekarteld of ingesneden blad.

Mensen denken bij netels meteen aan brandnetels, zoals ze bij de honderden soorten muggen doorgaans meteen aan steekmuggen denken. Brandnetels zijn zelfs zo berucht, dat verwante planten een naam krijgen die duidelijk moet maken dat ze niet branden. Dovenetels zijn zonder risico op blaartjes aan te raken. Zelf had ik een andere naam gekozen. Ik associeer “dove” eerder met een gebrekkig gehoor dan met onbrandbaarheid.

Omdat de toch al weinig eisende paarse dovenetels zichzelf kunnen bestuiven en langlevende zaden vormen, vermenigvuldigen ze zich rap. Overal in Nederland zijn ze algemeen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 31 januari ‘20)