Nieuw, binnengekomen met stip, snel rijzend in de waarnemingentop: de langpootmug Eutonia barbipes. Afgelopen mei werd de soort voor het eerst sinds ruim een eeuw in Vlaanderen gezien. Op twee plekken zelfs. Toen kwamen in Nederland de insectenfreaks in actie. Wat België kan, kan hier ook. En waarachtig, de ene na de andere Eutonia barbipes diende zich aan. Kennelijk is de langpootmug veel minder afwezig dan gedacht. Er werd alleen niet op gelet.

En zeg nou zelf: let u op soorten langpootmuggen? Kent u mensen die dat doen?

Toch zijn die er. Op ieder insectengebied bestaan liefhebbers. Zelfs op langpootmuggengebied. Gelukkig maar, want de ene langpoot is de andere niet. Er zijn grote, er zijn kleine, en hun vleugeltekening en –kleur kan sterk verschillen. Eutonia barbipes is een voor langpootmuggen tamelijk opvallend sujet.

Zoals alle lanpootmuggen fladdert Eutonia barbipes langs takken, parasols en plafonds. Slapen geschiedt hangend aan een poot. Zo’n poot laat los als je hem beetpakt of de mug onbehouwen aanraakt.

Er komen in Nederland minstens honderd soorten langpootmuggen voor. Langpoten zijn geen steekmuggen. De vrouwtjes hebben een scherpe punt aan hun achterlijf, maar dat is geen angel. Ook steekmuggen hebben geen angel, trouwens, die hebben een zaag- en zuigsnuit. De punt van langpootmuggenvrouwtjes is de legboor. Ze leggen eitjes in de grond, waar hun larven uitkomen. Emelten zijn dat, ze vreten aan grassen en gewassen, vlak boven het maaiveld, de flessenhals tussen wortels en groen. Zelf zijn emelten een eiwitrijke maaltijd voor kleine zoogdieren, insecten en vogels. Weidevogels als grutto’s zijn er gek op.

Nederland is dus weer een langpootmuggensoort rijker. Jeanette Essink vond en fotografeerde er een in Drenthe.