Muis!
Er schoot een muis door de kamer. ‘s Avonds laat, de buitendeur stond open. Was er een spitsmuis, veldmuis of bosmuis naar binnen geglipt? Het diertje flitste van dekking naar dekking. Achter een plan of het gordijn, onder de piano. Hij loerde naar me van achter de prullebak. Hij had geen mini-oortjes, zoals een veldmuis. Geen heel lange staart, zoals een bosmuis. Hij trok geen lange neus, zoals een spitsmuis. Twee oogjes glinsterden. Ik bleef kijken. Een muis verstart bij de aanblik van een kat of slang. Verstarde hij ook bij mijn aanblik? Ik zat zelf verstard. Hij niet, hij rende weg en sprong in een doos wijn. Haha, nu had ik hem! Ik hoorde hem scharrelen in de doos. Ik pakte fles na fles uit de doos. De muis hield zich koest. Hij kon niet ongezien ontsnappen. De doos raakte leeg en muis bleek weg. Muizen kunnen zich wegtoveren. Maar ze keren terug. Ik wilde net het licht uit doen, toen er twee rond renden. Ze verloren met de minuut hun angst voor die starende sul.
De volgende morgen was het brood doortunneld. Er zaten keutels in het pak koeken, keutels in de zak meel, keutels overal. Ik heb eens muizen gevangen onder een omgekeerde emmer met kaas eronder. De emmer leunde op een aansteker, koordje erom naar mij. Ik oefende geduld. Muis onder emmer, ruk aan het touwtje, hebbes. Groot karton eronder en buiten vrijlaten, waar muis onder de deur van de buren naar binnen vluchtte. Huismuizen redden het buiten niet. Zal ik klemmen zetten? Kijk eens naar dat koppie. Zegt u het maar.
21 gedachten over “Muis!”
Op verzoek van mijn schoonzus uit Heelsum stuur ik dit berichtje. Ze heeft een heel dapper muizenpaartje ontdekt op het station Ede-Wageningen. Op de uiterste rand van een druk perron, waar de treinen dus rakelings langs rijden, hebben ze in een gleuf tussen twee tegels een holletje. Ze komen af en toe te voorschijn om broodkruimels van passerende reizigers te zoeken bij de prullenbak, die iets verderop staat. De drukte van de langs denderende treinen nemen ze dus voor lief.
Beste Koos
Complimenten voor je vrolijke stukje over de muizen in je huis. Klemmen zetten is een morele keuze. Het gaat erom in welke mate je bereid bent om de wereld om je heen te delen met andere soorten (is dat is niet mooi gezegd in het jaar van de biodiversiteit?!). Ieder neemt zo zijn ruimte in het dierenrijk en meestal ligt de grens van het delen bij het eigen nest. Vallen zet je niet in de schuur maar wel in huis. Of als je jezelf hebt herkend in de ogen van de zoogdierloedertjes zorg je dat er niets te halen is voor ze, dan gaan ze zelf wel naar elders. Als niemand met de huismuizen wil delen sterven ze uit. Ik maak me voor de huismuizen geen zorgen; daarvoor zijn veel te slim, die vallen helpen niet hoor, zolang er voedselaanbod is. Ze komen het wel halen! In de burcht van de das huist vaak een vos. In mijn huis zitten mussen en spreeuwen onder het dak, een enkele vleermuis. In een beverburcht zitten soms muskusratten en muizen. De belangrijkste keus die je maakt bij het willen delen is natuurlijk je eigen gezondheid. Parasieten in je nest zijn ongezond dat is een duidelijke grens (Is de mensenvlo niet onlangs uitgestorven?). Muizen zijn gewoon aandoenlijk geweldig en maken handig gebruik van hun onder druk van jagende dinosauriërogen geëvolueerde verstop techniek.
Vriendelijke groet, Guido Lek. Zoogdierenthousiast.
Beste Koos,
Heb je een muis gezien, dan zijn er minstens tien.
Deze wijsheid werd ons met de paplepel ingegeven.
Getuige je omschrijving van het doortunnelen van een brood is dat ook zo. Dat vreet een muis niet op! Wat je moet doen, moet je zelf weten, als je van een penetrante muizengeur houdt,laat je het zo; ze piesen op alles wat maar op hun spoor komt om de rest van de clan wegwijs te maken. Maar ja dat weet je beter dan ik.
Groet van een geboren en getogen eilander, die r niet meer woont maar er net als jij wel vaak komt.
Dag Koos,
Als meisje van tien heb ik, logerend op een boerderij, eens een schattig muisje uit de klauwen van een kat gered.’s Avonds aan tafel was het de mop van de dag. De kat was daar nu juist voor. Deze herinnering is om te getuigen van mijn heus goede inborst.
Toen ik als student wonend in een oud Amsterdams herenhuis geconfronteerd werd met een muizenplaag, was mijn inborst al een stuk minder goed. Het wemelde daar van de grijze huismuizen. Onze muren waren ouderwets betengeld en eindelijk snapte ik dat kinderversje van Annie Schmidt. Of mijn muizen ook ‘wang aan wang / achter het behang’ zaten viel niet waar te nemen, maar die dikke op en neer rennende bobbels des te beter. In de keuken lagen de muizenkeutels overal. En toen er een uit de vuilnisbak tegen mij opsprong om langs mijn blote been naar beneden te racen, was de maat vol.
Ik kocht een stel muizenvallen en ving er de eerste avond meteen vijf! Daarna nam het aantal spoedig af, want de overlevenden hadden geleerd hoe ze de val eerst konden laten dichtklappen om vervolgens in alle rust de kaas op te eten. De gemeente reikte desgevraagd advies en gif uit. Maar dat was helemaal niet om aan te zien, voor zover er iets te zien was: uitgedroogde dooie muizen die zeer moesten hebben geleden voor hun dood. En ja, toen werd het tijd voor een kat. Vanaf het moment dat er een kat in huis was, waren de muizen vertrokken. Amsterdam was groot genoeg en bij ons was het niet langer pluis. Het is een ervaring, een algemeen advies zou ik er niet op willen baseren. Ik ben zelf een kattenmens, maar katten lusten ook veldmuisjes, en vogeltjes. Daar zijn ze helemaal niet kieskeurig in.
Corja Menken-Bekius
Koos. Wat een lief muisje. dat stop je toch niet in een klem!! Lifetraps is mijn antwoord. Lekker hapje (pinda)kaas er in en muis buiten afleveren.
Beste Koos,
Je vraagt je af of je een val moet zetten. Ik woon zelf met vrouw en kinderen in een oud huis. Regelmatig zien we daar meestal onverwacht ook wel eens: “Oeps! een muis!” We wonen er al zo’n 18 jaar! Maar met de muis zijn we nog steeds niet klaar! Telkens tovert er zich weer eentje te voorschijn! Als van een gloedvol lied: een prikkelend refrein! Ik heb al alles geprobeerd! Aanvankelijk ving ik de muis nog gewoon met de muizen(klap)val. Was zo’n plotseling beëindigd muizenleven een muizenbal of een muizentranendal? Ook probeerde ik het met zo’n val waarin ze zeggen dat je ze levend kan vangen. Maar ik moet zeggen: ik ving er nooit één in en de muizengeur bleef hangen! Wat later werkten ook die klapvallen niet meer! In de avondlijke duisternis stonden drie van die vallen klaar onder de eettafel in de woonkamer en de muizen dansten ertussendoor en piepten maar! Geen muis liet zich zo meer vangen! Pientere diertjes, gaf ik toe, terwijl ik luisterde naar vrouwlief haar klaagzangen! Toen ben ik lokdoosjes gaan zetten met Dr. Frapp muizenkorrels. Een paardenmiddel (en dat voor muizen), ja dat wel! Voor muizen echt een ware hel! De korrels vinden ze het einde, maar giftig zijn ze wel! Soms kom je dan ineens een half verdoofde muis tegen in de keuken. Of, zoals mijn vrouw laatst: een dode in een la onder de oven. Wat zou er door zo’n muis heengaan, als hij zijn levenslicht langzaam ziet doven? Zou zijn leven in omgekeerde volgorde aan zijn geestesoog voorbijtrekken? Zou hij denken: krijgt dit muizenleventje misschien nog een staartje? Laten we de biologen vragen om dat te onderzoeken! Dan doen ze ons over een poosje alles uit de biologendoeken! De muis: een lief en schattig beest, maar moeilijk om vanaf te komen. Met Dr. Frapp muizenkorrels lukt dat nog het meest!
Kunt u mij trouwens iets vertellen over muizendromen?
Ten slotte: meester Dijksterhuis, waarom rijmt uw naam op Muis? En heet u bijvoorbeeld niet: Dijksterdoper. Dan rijmde hij bijvoorbeeld op: drieteenstrandloper! Maar laten we zeggen: met u zijn we allemaal spekkoper, want u schrijft de sterren van de hemel, serieus: geen bioloog geworden, bent u onder de natuurdichters een ware Reus! In het werk van Midas Dekkers en Lucretius (en daarvòòr nog Aristoteles) thuis, zeg ik: doe mij toch maar liever Dijksterhuis! Bravo (en veel succes nog met die Muis!)
Beste Koos Dijksterhuis,
In mijn beleving hebben ook muizen recht op een plekje ‘onder de zon’. Kater Careltje en zijn moederpoes Mica brengen ongeveer eens per maand een springlevende muis in huis…Het went nooit, maar toch blijft mijn devies: ‘Leven en laten leven.’ Dus, aub, koop een muisvriendelijke muizenval (of is het muizeval?) bij de Boerenbond en transporteer de levende muis naar weiland, grasveldje, desnoods in uw buurt. Hartelijke groeten,
Cora
Beste Koos,
mijn oog viel op uw stukje en ik moest denken aan ‘Otje de musical’ die ik onlangs zag met een volwassene met een verstandelijke handicap. Daarin wordt op een gegeven moment een prachtig Muzopia-lied aangeheven – vierstemmig, beeldschoon gezongen en een pleidooi voor een Utopia voor de immer ongewenste muizen. Annie M.G. Schmidt op haar best. Mochten de muizen zich voordoen, ik zal ze met iets meer liefde benaderen.
Ik lees uw natuurdagboek slecht, maar als, dan is het met blijdschap.
Vriendelijke groet, Doortje Kal
Toen ik pas getrouwd was, en voor het eerst in een eigen huis + tuin kwam te wonen, hadden we de eerste de beste winter inwoning van muizen. Gelukkig alleen in de kelderkast. Ze pikten de pinda’s die bestemd waren voor de vogels en smikkelden die op in een doos met bamie. Toen ik bamie wilde maken, vond ik een doos vol lege doppen. Ze vraten aan de zakken koffie die natuurlijk over de vloer leeg liepen, ze vraten zelfs gaten in de pakken vruchtensap. Ik ving ze bij de vleet, in zo’n diervriendelijke muizenval. Omdat het overdag wellicht wat argwaan in onze omgeving zou wekken als wij overdag almaar met een plastic zak vol muis naar het bos liepen, deden we dat ’s avonds. Om de beurt (ook de kinderen) gingen we zo met die beesten op pad. Maar het hield niet op en we raakten de tel kwijt. Wist ik veel dat die beesten gewoon de weg naar huis kunnen terugvinden! Muizen zijn heel slim. Toen las ik in Grasduinen dat je ze wel kilometers ver van je huis moest loslaten. Dus toen gingen we per toerbeurt met de fiets, we leken wel niet wijs. Maar wie eenmaal in de ogen van een bosmuis heeft gekeken, is voorgoed verloren! Deze week bracht onze kater een bosmuis binnen. En, inderdaad, die ving ik onder een schaal, placemat eronder, en zo herkreeg hij de vrijheid. Gewoon in de tuin want binnenshuis zijn alle toegangspoorten inmiddels gebarricadeerd!
Dag Koos, het is al bijna veertig jaar geleden. We verhuisden naar een oude boerderij waar in de keuken niet alles even goed sloot. Op een dag keek een muis met mooie kraaloogjes om de hoek van het aanrecht met een gezicht van ‘ik woon hier ook’. Nou, goed dan, niemand had last van het diertje. Tot op een dag, een poosje later, er wel erg veel keuteltjes lagen, heel klein, maar toch. Ik zette een val waar een uurtje later een muis in zat, maar er zat er ook één bij te kijken… In twee dagen tijds ving ik dertien(!) muizen. Ik vind het nog steeds mooie beestjes, maar liever toch maar niet in onze keuken.
Gerrie
Geachte Heer Dijksterhuis,
Kijk eens naar dat koppie: nee, geen klemmen zetten! Ik bezit al jaren een diervriendelijke muizenval. Het is een soort kooitje: daarvan kun je het deurtje met een klem openzetten. Stukje kaas achterin, de muis loopt erin, trapt op het stokje dat het deurtje openhoudt: pats, deurtje dicht. De volgende morgen (of zo) deurtje buiten openmaken: weg is Muis. Ik koop zo’n kooitje in de tuin/dierenwinkel.
vriendelijke groet,
Petty Bange, Heelsum (Veluwezoom)
Waarde Heer Dijksterhuis,
Beste Koos,
Van muizen heb ik geen last. Af en toe een verdwaald veldmuisje in de herfst.
Mijn buurman is ongediertebestrijider en heeft mij intressante dingen vertelt over de muis.
Als hij in een pand komt, meestal een supermarkt, kan hij ruiken dat er muizen aanwezig zijn. Muizen hebben n.l. geen blaas, dus zij verliezen permanent urine. Wa teen spoor trekt
Een kat ruikt dat, maar een valk bv. ZIET dat, heb ik begrepen.
Als een valk boven een berm “aan het bidden” is, dan schijnt het zo te zijn dat hij de sporen van de muizenurine kan zien en z’n kans afwacht om toe te slaan als de muis zich laat zien. Is dat zo en zou je daar misschien eens iets over willen schrijven ?
N.B. Als het brood doortunneld is en er keutels in het pak koeken etc. zitten, dan zou ik toch maatregelen nemen.
Welke? Tja, een gewetensvraag.
Ernst Straatsma
Sinds 19 jaar woon ik op een bovenétage
in het oude gedeelte van de stad Groningen. Tot ongeveer twee jaar geleden heb ik rg veel last gehad van muizen. De eerste jaren had ik nog een kat die de wacht hield, maar na zijn dood kon ik het niet over mijn hart verkrijgen een opvolger zijn leven te laten slijten op een bovenverdieping.
Vandaar was ik aangewezen op kooitjes en andere vallen. Regelmatig ving ik er ééntje, echter nooit met kaas.
Intussen weet ik dat muizen dol zijn op chocola! Het vangen ging me wel aan het hart, want ik zag hoe mooi ze eigenlijk waren. Na de vangst bracht ik ze dan ook
naar het plantsoen in de buurt,me wel
realiserend dat ze snel een ander onderdak zouden vinden.
Sinds twee jaar is dat hele muizenprobleem opgelost.
Bij Blokker heb ik een apparaatje gekocht dat je in een stopcontact kunt doen.
Het geeft een ultrasoon geluid, dat
muizen enorm schijnt te irriteren.
Na ongeveer 5 dagen was het blijkbaar niet meer uit te houden en zijn ze vertrokken. Sindsdien heb ik nooit meer iets gehoord en gezien: geen geknaag en geen keuteltjes.
Eerder heb ik apparaatjes met zgn. ultrasoon geluid gekocht, maar die werkten nooit. Soms had ik er zelf alleen maar last van.
Deze van Blokker (9 euro) is dus
afdoende om de muizen naar de buren te sturen… en gelukkig hebben die een kat.
Klemmen of niet? Wij doen het wel, maar met een effectieve perspex live-trap.
Na het vangen geen platgeslagen nekje, uitpuilende oogjes en een schuldgevoel. In plaats daarvan zijn we al geregeld getuige geweest van hoe snel de angst-reflex (piepen/krabben) plaats maakt voor de eet-reflex: muisje knabbelt aan dot pindakaas, wat een bijzonder tevreden indruk maakt. Prachtig om zo’n beweeglijke spitsmuizensnoet van dichtbij te bekijken of je te verbazen over de speldeprik-oogjes. En zijn we op elkaar uitgekeken dan gaat muis het plantsoen in aan de overkant van de weg. Dag muis! Tot de volgende keer!
Joop
Beste meneer Dijksterhuis,
Ook ik heb twee jaar terug hetzelfde meegemaakt. Ik kocht al gauw een kooitje met twee vakjes (is twee keer kans) de eerste liet zich al de eerste nacht vinden, dus was ik erg optimistisch.
Veel te, bleek. De tweede wilde niets weten van kooitjes of echte klemmen. Hij/zij wandelde elke nacht de aanrecht op, ook als er geen eten stond en leefde een jaar lang van de lucht. Nou, je kunt bij ons van de vloer eten, er ligt genoeg!
Alle gaatjes heb ik dichtgestopt, maar waarschijnlijk kwam-ie ook via de deur en was ie niet van plan dit walhalla ooit te verlaten. Na een jaar verliefd kijken naar dat balletdanserige lijfje, en me mateloos ergeren aan de pies en poepsporen, heb ik het kooitje weer eens gezet.
En warempel, op een gegeven moment zat ie er in. Hoe lang? Hij was erg ingevallen en angstig, en zat er misschien al een paar dagen in, want ik geloofde zelf niet in mijn poging. Mijn zoon heeft hem naar het bos gebracht, maar hij moest schudden om hem uit het kooitje te doen. Ik denk dat hij uit ouderdom niet meer kon. En nu……….ik geniet elke dag weer van een schone aanrecht, al was ie nog zo lief om te zien.
Sterkte met de keuze van het ontruimingsmiddel.
met vriendelijke groeten, Joke Zonneveld
Veldmuizen, eengezinswoningen in het gras om ons Franse huis: duizenden, elk jaar opnieuw. Ze vormen de hoofdschotel voor roofvogels, die je voor de maaltijd meestal nog keurig bidden, ook ringslangen lispelen een en ander voor ze dit tussendoortje naar binnen werken. Ik mag het graag zien.
’s Winters komen de muizen massaal op huis aan. In de lemen voegen van dikke muren maken en weten zij snel de weg. Wie wel eens een stukje muur van een oud Frans huis gesloopt heeft, weet dat overal in het leem glasscherven gestoken zijn: perfecte guillotines tegen muizen, een eeuwenoud probleem.
En anno 2010? Als je niet uitkijkt overal die smerige en ongezonde muizenkeutels. En daarom: alles wat eetbaar is in goed sluitende dozen en boxen. Maar dan begint het probleem pas. Op een dag werken pc en telefoon niet meer… na lang zoeken weet je: een adhd-muis vrat zich een weg dwars door jouw kabels. Na een maand NL, de ogen van het huis geloken, hadden muizen zich zelfs in de elektriciteitskast genesteld. Veel kabels tot op het koperen bot afgekloven. Een groot wonder dat het huis niet is afgebrand. Stoelen en banken, dekens en lakens, het archief – niets is veilig voor deze knabbelaars. Klemmen…? Je kunt wel aan de gang blijven. Een poes ! Maar als ook die langdurig van huis is: muizenkorrels, en niet te zuinig.
Slechts eenmaal gedroomd: de dodendans van de familie muis op de achterste poten, de twee andere om het zere buikje geklemd.
Henk Abma
Dag Koos, leuk die muis, muizen. In Almere had ik ze ook, ze keken ons brutaal aan van achter de boekenkast. Prachtig beestje!
In het buurthuis, tijdens kantklossen, bracht ik het in de groep: vrouwen van 40-75 jaar. Ze zeiden: “als je er één ziet, heb je er veel meer. Een val helpt.” Maar dat vond ik voor mezelf zielig. “Je moet er iets aan doen, anders nemen ze je hele huis. Gif werkt ongemerkt en is afdoende………………”
Toen we twee jaar geleden verhuisden, bleek dat de muizen echt overal geweest waren, tot bij de likeur-flesjes in de keukenkast.
Dode muizen hebben we niet gevonden en ook de kat van de buren is blijven leven.
Ik wens je veel succes met je muizen, eerst nog even genieten zou ik zeggen, en alle etenswaren luchtdicht opbergen. Coby
Het stonk naar gas op zolder. Cv monteur kwam met gas/tester maar niks aan de hand. Volgende dag weer gaslucht. Dan maar grote auto van gasbedrijf voor de deur. Leiding afgeperst maar geen lek. Volgende dag zelf op onderzoek uit. Een muis had zich genesteld onder de motor van de diepvries. Lekker warm. Hij had het niet overleefd en lag daar dood te stinken. Stukje vloerbedekking en muis in de vuilnisbak. Weg gaslucht…Muizen zijn lief, maar niet in huis.
Frans Rosdorff – Hoogeveen
Beste Koos,
Jaren geleden, toen onze kinderen nog klein waren, hadden we een muis in de garage. Hij at van het konijnenvoer en jaagde ons (mij) af en toe de stuipen op het lijf. Hij moest weg! Maar hoe!
Een klem? Nee, van vroeger thuis herinnerde ik me dat ik, liggend in bed, de muizenval op zolder hoorde dichtslaan waarna de muis in doodsnood nog minutenlang de val met zich meesleepte. Dát niet!
Bovendien vonden onze kinderen het ook ‘zielig’ als we ‘m met een klem zouden vangen.
We ontdekten dé oplossing: een muisvriendelijke val, gewoon te koop bij de dierenwinkel. Het is een soort kooitje dat dichtslaat als de muis van het lokvoer snoept dat aan een palletje gespietst moet worden.
Prima oplossing: de muis zit in het kooitje, je kunt ‘m even rustig bekijken (‘kijk eens naar dat koppie’) en dan laat je hem vrij in de natuur op een veilige afstand van het huis.
Succes!
Vriendelijke groet,
Gerda Renkema.
Over een maand zijn het er tien.
Vallen zetten dus.
Ha Koos, sinds het verhaal van de muis die de bedrading van de wasmachine aan gort heeft geknaagd is er bij mij weinig twijfel: de muizenval, en wel zo snel mogelijk, het liefst een stuk of zes tegelijk. Helaas is me dat met Amsterdamse muizen niet vaak gelukt, die zijn slimmer dan Groningse. En verder: alle kieren dichtstoppen, ook de plint onder het aanrecht eraf, en erachter kijken waar nog wat Pur inkan. Ik zag eens een muis tegen een buitenmuur oplopen! Gif lijkt me, met kinderen en poezen in de buurt, geen optie.
Reacties zijn gesloten.