Zondag en maandag brachten een vleugje lente. De nachtvorst tussen door leek nog wat winters, maar ach, nachtvorst kan tot ver in de lente voorkomen. IJsheiligen. En de zon die ’s morgens om negen uur boven de nevelige horizon opbolde, in dat overbekende maar altijd ontroerende ochtendoranje. Ik ben geen oranjefan, mijn lievelingskleur is het in de kleurenwaaier tegenover oranje gestelde blauw, maar voor opkomende en ondergaande zonnen maak ik een uitzondering, zeker tegen een blauwe hemel. Ik kreeg een lange brief van een trouwe lezer die opmerkt dat hij aan het licht merkt dat de lente nadert.

Onder sneeuw en ijs komen prille vogelmuurtjes, veldkersjes, vroegelingetjes tot leven. Zangvogels weten wel raad met dat vitaminerijke groen. Met wat geluk zit er nog een eiwitrijk zaadje bij ook. Voor het eerst in ik denk wel maanden zingen de koolmezen weer. In de zon in een boom herhalen ze hun tweetoon of drieklank, koolmezen schijnen op wel zestig deuntjes betrapt te zijn, maar ze hebben zo hun nr. 1-hits die ze het vaakst zingen. Eindeloos herhalen ze hun metalig klinkende twee of drie tonen, geen muzikaal hoogstandje maar wel een opbeurende lentebode.

Vlak onder de grond maken kleine hoefbladen zich op voor de lente, nog even en speenkruidblaadjes bekleden slootoevers en bosbodems. Bomen en struiken vormen knoppen. Veel lente zit onzichtbaar in de dop. Zelfs die mezen luidkeels zingen in een bladerloze kruin zijn soms nog verrekte moeilijk te vinden. Bladerdaken zijn er nog lang niet, maar elzen en hazelaars bloeien al. Heeft u al sneeuwklokjes zien bloeien? Op welke datum? Ook andere lentewaarnemingen zijn welkom onder dit stukje op www.dijksterhuis.net.