In het mini-plantsoen naast mijn tuin, een groenstrook tussen de huizen door, staat een meidoorn te bloeien. Die is aan de gemeentelijke kapdrift ontsnapt. Je kunt als Groninger subsidie krijgen voor bomen planten, maar in het openbaar groenbeheer wordt met een ander bijltje gehakt.

De meidoorn bloeit onbewust van het bestaan van bijlen. Een bloeiende meidoorn is een feest voor oog en neus. Straks komen de rode bessen, maar nu zijn er witte bloemen en lentegroene blaadjes. De boom is een hangplek voor insecten. Eén van de bewoners is een bijna twee centimeter lange, langwerpige wants, en laat dat nou een meidoornkielwants zijn! Net als de groene stinkwants kan deze wants zich tegen gevaar weren met een riekende vloeistof. Op je hand is dat niet zo’n ramp, maar toen ik eens een framboos plukte en in mijn mond stak, bleek er een stinkwants op te zitten. Ik begreep meteen als geen ander waarom merels zo’n beestje niet blieven.

De meidoornkielwants laat ik dus met rust. Het is een mooi beestje: groen met oranjebruine banen, onder meer langs de rand van het halsschild, zoals insectenkenners de schouderpartij en bovenrug plegen te noemen. Een meidoornkielwants is breedgebouwd, alsof ie schoudervullingen heeft. Het eerste segment van zijn verder bruine voelsprieten is groen.

Net als de merels straks is een meidoornkielwants liefhebber van meidoornbessen. Deze hangt daar rond, om haar nageslacht tussen een toekomstig bessenmaal af te zetten. Zelf eet de volwassen wants minder: een salade van meidoornblad volstaat. Dat blad wordt door een puntneus, of nee: tuitmond aangeprikt, met speeksel voorverteerd en als een smoothie opgeslobberd.

Straks, als de meidoorn bessen draagt en er merels op afkomen, mogen die vogels wel oppassen dat ze geen wants oppikken, die vervolgens zijn afweermechanisme in werking zet. Ik liep uren rond met een eh… suboptimale smaak in mijn mond.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 8 juni ’23)