Vriend en ik waren in Oost-Groningen om vogels te kijken, uit te waaien en bij te praten. Op internet had ik gezien dat er een ringsnaveleend zat in een vijver in Appingedam. Ik moest de ringsnaveleend in mijn boek opzoeken; ik wist niet wat voor eend het was.
Een ringsnaveleend is een kuifeend zonder kuif en met twee witte ringen over zijn grijze snavel. Dat snavelgrijs is iets donkerder dan het staalblauwgrijze van de kuifeendensnavel. Nu hebben kuifeenden hun kuif vaak plat achterovergekamd, zodat ie niet opvalt. Ringsnavel- en kuifeendwoerden lijken sprekend op elkaar. De vrouwtjes zijn nog moeilijker te onderscheiden en zelf tonen ze ook wel belangstelling voor woerden van de andere soort.
Dan moeten ze elkaar wel tegenkomen en dat gebeurt bijna nooit, want ringsnaveleenden komen voor in Canada en het noorden van de V.S. Kuifeenden zijn hun Europese counterparts. Maar sinds een tijdje hangt er dus een ringsnaveleend rond in die vijver te Appingedam. We lopen door een parkje en komen bij de vijver. En ja hoor, daar dobbert de ringsnaveleend. Hij wordt vergezeld door twee kuifeendenvrouwtjes. In 2017 is er ook ringsnavelwoerd in Appingedam gesignaleerd en ik vermoed dat het dezelfde is, want het zou wel heel toevallig zijn als twee verdwaalde Amerikanen de Oceaan oversteken om in hetzelfde stadje aan het Damsterdiep te belanden.
Op zijn snavel zijn twee witte dwarsstrepen te zien, of eigenlijk één, de tweede is de grens tussen snavel en voorhoofd. Het eendentrio is vrij ver weg en peddelt nog verder weg. Links achter hen staat een laag gebouw met een glazen gevel. Een korte blik door de verrekijker verraadt een grafkist met wat mensen eromheen. En dan herken ik pas het rouwcentrum waar mijn vader ruim acht jaar geleden werd gecremeerd. Even voel ik me verstrooid. Als ik een liefhebber van reïncarnatie was geweest, had ik er vast het mijne van gedacht.
(Natuurdagboek Trouw donderdag 17 januari ’19)
