Wat een verrassing, om in de Kennemerduinen een krooneend tegen te komen. Een kroonwoerd nog wel, met ronde, oranje kop en rode snavel. Nu liggen de Amsterdamse Waterleidingduinen niet ver van de Kennemerduinen en de Waterleidingduinen zijn bekend terrein voor krooneenden. Van de winter nog zag ik ze daar rond dobberen. Toch leuk, zo’n krooneend in een duinmeer… Verder op het meertje zwemmen veel kuifeenden, meerkoeten, enkele futen, twee zaagbekken, een zwaan, enkele grauwe ganzen, wat krakeenden en een paar smienten. En natuurlijk wilde eenden. Die peddelen naderbij zodra ze ons zien. Kuifeenden komen nooit naar je toe, ze hoeven geen brood, ze hoeven geen mensen. Maar vreemd genoeg denkt de krooneend er anders over. Die zwemt zo snel als hij kan, haalt de wilde eenden in en houdt koppositie om toch als eerste ons brood te scoren. En ik maar denken dat krooneenden kranswieren eten.

Die eten ze ook, vooral als ze in de rui zijn. Dan dobberen ze in groepen op de randmeren, waar het water een stuk helderder is geworden dankzij de massavangst van brasem en dankzij de aanleg van zandbanken en stenen riffen voor de Flevolandse kust. Die banken en riffen raakten begroeid met onder meer riet, dat water zuivert. Bovendien zijn het plaatsen waar krooneenden en andere bijzondere moerasvogels kunnen broeden, zonder door mensen gestoord te worden.

Deze krooneend stelt het juist op prijs, menselijk bezoek. Hij waggelt zelfs het strandje op. Heeft hij de kunst afgekeken van de wilde eenden? Of is hij door hen uitgebroed en denkt hij dat hij ook een wilde is? Ach, het is vast een ontsnapte siereend, gewend aan mensen.