In maart en april trekken kraanvogels van Zuidwest- naar Noordoost-Europa, waar ze broeden. Voor de intensieve veehouderij wordt in Europa massa’s snijmaïs geteeld. Intensieve landbouw is voor bijna alle wilde dieren een dodelijke ramp, maar enkele soorten profiteren er juist van. Zoals ganzen gedijen op de weilanden van Engels raaigras, zo gedijen kraanvogels op de oogstresten van maïs. Tot een jaar of tien geleden namen ze in aantal toe, ik geloof dat de groei eruit is. In november 2003 pleisterden in de buurt van het Duitse Diepholz dertigduizend kraanvogels. In de lente strijken ze daar ook neer, maar niet in zulke aantallen.

We rijden er wat rond. Er zijn maïsvelden en ‘moors’, hoogveenmoerassen met meertjes, waar de kranen slapen. Ze zullen hier ook wel broeden. De moors lijken op het Fochteloërveen, waar sinds enkele jaren kraanvogels broeden. Bij zuidoostenwind dwalen trekkende kraanvogels af naar het noordwesten, tot boven Nederland. Soms strijken ze neer en stappen ze een paar dagen rond.

In Noordoost-Frankrijk hebben kraanvogels twee nieuwe meren in een akkergebied ontdekt als winterverblijf. Ze zouden in Nederland de Blauwestad  kunnen ontdekken, ook een nieuw meer in akkerland. Maar in Nederland ploegen we oogstresten zo fanatiek onder, dat er voor de vogels niets overblijft. In het buitenland zijn kraanvogels wel welkom, ze worden zelfs als gelukbrengers beschouwd. Ze lijken wat op ooievaars, maar zijn verwanter aan de meerkoet. Eindelijk vinden we twee gezinnen van elk drie: moeder, vader en een groot jong van vorig jaar. Later zien we er meer, in totaal 23, niet zoveel, maar wat zijn ze mooi! Zwart, wit, rood aan de kop, grijze rug, donkere franjestaart.