Op het zuiden gerichte slootkanten stonden afgelopen weekend vol speenkruiden die hun botergele bloemen opensperden naar de lentezon. Sommige taluds kleurden er helemaal geel van. Er fladderden kleine vossen over die er telkens op neerstreken.  Vlinders lusten wel een slokje nectar, en veel keus aan bloemen hebben ze nog niet.

Vorig jaar zag ik weinig kleine vossen maar dit jaar ben ik  heel tevreden met de score. Zondag diende zich de ene na de andere aan, en dat gebeurde de voorafgaande weken ook al, zij het in mindere mate. Het was toen wel zonnig, maar niet zo warm.

Behalve kleine vossen vliegen er dagpauwogen en natuurlijk citroenvlinders. Deze vlinders overwinteren alle drie in Nederland, en komen op de eerste warme en zonnige dagen uit hun winterverblijven tevoorschijn. Vossen en dagpauwogen brachten de winter door in schuren, boomholtes en andere beschutte plekken. Citroenvlinders in takkenbossen en onderin dicht struikgewas. Hun aantallen nemen toe tot in april, waarna de vlinders sterven. Ze hebben dan eitjes afgezet en in de zomer verschijnt er een volgende generatie vlinders. In de nazomer zijn hun aantallen het hoogst; veel meer dan in april.

Er is nog een vlindersoort die in Nederland overwintert en die nu actief wordt: de gehakkelde aurelia. Ook deze soort neemt aan het eind van de lente even pauze om in de zomer als nieuwe generatie terug te keren, en tot in de herfst algemeen te blijven. Gehakkelde aurelia’s overwinteren net als citroenvlinders vooral in takkenbossen en struiken.

Als ze nectar nodig hebben, weten die vlinders vroeg bloeiende pruimen, klein hoefblad en speenkruid te vinden. Kleine vossen zag ik het meest. Ze streken neer op speenkruid en leken wel in trance, toen ze nectar tankten. Hun vleugels bewogen soms een klein beetje. Maar als ik een stap in hun richting zette, vlogen ze ad rem op, dus zo diep was hun trance nou ook weer niet.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 16 maart ’22)