We maken een wandeling om de west. Om de west wandel of fiets je voor zover ik weet alleen op Schiermonnikoog. Vanuit het dorp lopen de Oosterreeweg uit, langs het restant houtwal van bejaarde dennen. Die dennen hebben de uitbreidingskoorts van Schier overleefd, dankzij buurtprotest. Het kappen van bejaarde bomen houdt niet veel mensen wakker, tenzij het hun uitzicht betreft. Hoewel de twee hoogste bomen in bungalowpark De Monnik, twee joekels van abelen, omgezaagd worden, ongetwijfeld met instemming van aanwonenden die in de zomer last hadden van schaduw en in de herfst van bladeren en anders wel een risico op omvallen weten aan te voeren.

Maar de dennen bij de nieuwe kinderboerderij die bijna was wegbezuinigd zijn gered. Dat geldt niet voor de oude walviskaken die vroeger de paaltjes vormden van het hek rond de wei aan de overkant van de Hereweg. Een hek is ook niet meer nodig. De koeien blijven ’s zomers op stal en de weilanden worden steeds vaker met maïs beplant. Maïs, het rioolputje van de intensieve veehouderij. De maïsplanten gaan in zijn geheel naar de veestal, de diarree van het vee gaat weer naar de akker. Geen gewas kan zoveel mest verdragen als maïs. Nu zijn de maïsakkers kaal, bruin en plat. Het onkruid is bespoten met vergif of met stoppel en al ondergeploegd. Geen vogel te zien, behalve de grutto op het kleurige bord over weidevogels.

Er roept een tureluur boven het wad. Pijlstaarten en wilde eenden dobberen op zee. Boven de kwelder en het slibdepot langs de steiger zwermen fraters, vink-achtige beestjes uit het noorden. We steken bij de Westerplas het Rif op en lopen over het begroeide strand naar paal 2. Op het strand zwermen weer vink-achtige beestjes. Geen fraters, maar groenlingen. Groenlingen zijn vogels van bos, park en tuin. En van het Westerstrand op Schier. Ik zie ze daar ’s winters vaak, al dan niet samen met putters en sneeuwgorzen. Het begroeide strand is blijkbaar rijk aan zaden.

We lopen terug naar het dorp. Voorbij de oude grasdijk, waar het Westerburenpad overgaat in de Westerburenweg, ligt weer zo’n gedesinfecteerde akker waar maïs heeft gestaan. Hé, maar er beweegt iets. Gauw door de kijker kijken. Een paar kleine vogels scharrelen over het modderige veld. Ze zijn grijsbruin met een gebroken witte buik. Sommige hebben zwart-geel gestreepte kopjes. We zien er vijf, zes, wel vijftien! Het zijn strandleeuweriken, vogels die de winter doorbrengen aan de Nederlandse kust op begroeide strandvlaktes. In de zomer hebben de mannetjes van strandleeuweriken twee zwarte horentjes. Dat batman-masker dragen ze nu nog niet, maar het geel-met-zwarte tijgerpatroon springt er al aardig kleurrijk uit.

Op het strand zie ik op Schier bijna iedere winter wel strandleeuweriken. Maar op een maïsakker..! De ecologische potentie van een maïsakker en de souplesse van de strandleeuwerik zijn verrassend!

Strandleeuweriken broeden van Scandinavië tot diep in Siberië en tot hoog in de bergen op grazige grond. Vaak broeden ze op extensief begraasde weiden. Ah, toch weer een deeltijd-vogel van het boerenland. Vandaar die akker.