Laatst belandden mijn geliefde en ik in heemtuin De Zandhoogte, waar heemtuinman Ton Vroon ons rondleidde. Zijn hond huppelde mee. We wandelden langs gewone planten zoals daslook en bosanemoon, en langs bijzondere zoals boswederik en eenbes. Ze stonden er blakend bij. In een half uur liet Ton ons een aardig deel van de Rode Lijst aan planten zien. En dan is het seizoen nog maar net begonnen.

We zouden dat zelf ook wel willen, een huisje aan een stille landweg, met een tuin vol wilde planten in een bos dat vergif en stikstof uit de landbouw buiten de deur houdt. Het zal wel bij een droom blijven, want zulke plekken zijn schaars en duur in ons land. Nou geeft het niet dat dromen niet uitkomen, dromen zijn er om te dromen. Maar dat zulke plekjes zo schaars zijn is wel zorgwekkend. Gelukkig zijn er lieden als Ton Vroon, die als Galliërs hun paradijsjes handhaven.

Aan het eind van de excursie toonde Ton ons een kleine boomgaard, met een appelboom waarin… maretak zat! In Zuid-Limburg zijn maretakken algemeen, in de rest van het land niet. Het is een half-parasitaire plant, die zelf suikers fotosynthetiseert maar die zouten en water van de boom aftapt. Ton vertelde dat hij ooit maretakbessen op de boom had gesmeerd. Daarin zitten kleverige zaden. Als ze niet door vogels opgepikt worden, heb je kans dat ze in de boom wortelen

Of Ton een toverdrank van zijn maretakken brouwt, weet ik niet. Hij gaf ons een paar witte bessen, uit de oksels van de plant. ‘Als ze aanslaan, is dat een fascinerend gezicht’, zei Ton. ‘Het is of zich een klein mannetje met twee klauwtjes vastgrijpt aan de boom, en zich geleidelijk naar binnen boort.’ Hij stond onder de maretak, ook wel bekend als mistletoe, en even kwam de gedachte op om…, maar nee, het was geen kerst en we hielden corona-afstand. Ook dit bleef bij een droom.

Thuis wreven we de bessen in onze appelboom. Laat dat mannetje maar klauwen!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 14 mei ’21)