Midden in de winter bloeit er een prunus alsof het lente is en de meikersen in aantocht zijn. Ik kende de winterjasmijn, de mahonia en nog een paar winterbloeiers, maar deze niet. Prompt zie ik ze vaker, gek is dat, hoe je iets jarenlang over het hoofd kunt zien. Het is een Japanse sierkers. Dat schijnt in Japan een geliefde tuinboom te zijn. Eind negentiende eeuw nam iemand er een paar mee naar Nederland.

De sierkers heeft een brede kruin die helemaal vol zit met lichtroze bloempjes. Hij doet het zonder blad, althans nu. Winterbloeiers als skimmia en mahonia hebben vorstbestendig, hulst-achtig blad. De sierkers niet, die bloeit bladerloos en dat is wel zo handig. Want die bloemen willen bestoven worden en bij gebrek aan hommels en bijen en andere zoemers, moet de wind dat doen. Bladeren zouden de bloemen maar uit de wind houden.

Die eerste sierkers die ik heb gezien, groeit op een binnenplaats. Geen winderige lokatie. De bloemen hebben nou ook weer geen storm nodig voor hun bestuiving. Zou de boom zo uitbundig bloeien omdat het een zachte winter is? Ik denk het wel, al zou hij in sneeuw en ijs ook wel bloeien. Alleen wat minder uitbundig.

De kers in mijn tuin verloor pas in december zijn wilde bladeren. Nu is hij kaal en bloemloos. Zijn tamme verwant bloeit. Had ik maar zo’n gekweekte prunus in de tuin, voor wat fleur in de winter. De Japanse sierkers begint soms al te bloeien in oktober, als het vergelende blad er nog aan zit, en kan tot april doorbloeien. En dan neemt de kers het over.