Vorig jaar kon ik emmers vullen met appeltjes uit mijn appelboom. Dit jaar heb ik vier rijpe appels zien hangen, waarvan er twee vielen, die meteen bedolven raakten onder de naaktslakken. Eén werd door een merel aangepikt in de boom. Vorig jaar zaten er continu zes merels in die boom appels te eten.

Merels en appels zijn er veel minder, slakken nóg meer dan vorig jaar. Merels leden onder de vogelziekte usutu, een virus dat precies een jaar geleden dodelijke vogelslachtoffers begon te maken. Vooral in Brabant en Limburg, waarvandaan het hele land besmet raakte.

De appeloogst is laag doordat er in de lente nachtvorst was, die de appelbloesem de das om deed.

Naaktslakken zijn er veel omdat het een natte zomer was, en omdat degenen die naaktslakken eten, door usutu geveld zijn: merels. In mijn tuin is het merelnest overigens door een van de 27 buurtkatten uitgehaald. De poezen hebben ook de familie zanglijster uitgeroeid. Soms zie ik een kat lopen met een kikker in zijn bek. Pas als de achterpoten afgebeten zijn, is de lol er voor de kat af, en laat hij de kikker creperen. Toch hoppen er nog wel eens kikkers door mijn tuin, maar te weinig om de slakken in toom te houden.

De naaktslakken zijn van het type grote wegslak, die tegenwoordig als dezelfde soort als de zwarte wegslak wordt beschouwd. De wegslakken zijn niet weg te krijgen en de meeste zijn bruin. Zwart worden ze pas op zekere leeftijd. Er zijn nauwelijks tuinplanten bestand tegen hun vraat. Kruimels en kliekjes strooien voor de vogels is zinloos, slakken eten alles op. Slakken eten dode en naar ik vernam zelfs levende vogels: kuikens in het nest. Ze eten dode soortgenoten en levende huisjesslakken. Op de foto eet een wegslak een levende segrijnslak, die inmiddels al dood is.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 19 sept. 2017)