De vogels die naar het zuiden trekken, maken een gevaarlijke tocht. In Frankrijk knallen honderdduizenden hobbyisten ze uit de lucht. Ongeacht hun zeldzaamheid of beschermde status gaan de vogels eraan: kieviten, grutto’s, wulpen, zomertortels: piefpafpoef… Intussen hebben ze Spanje bereikt.

In Spanje is Extremadura een begrip onder vogelaars. De naam van die streek alleen al! Ik was er vijftien jaar geleden en was onder de indruk. Steile rotswanden, glooiende graslanden en uitgestrekte steeneikenbossen. Toen was het mei en werd er niet gejaagd. Wel zag ik bulldozers met EU-subsidie bloeiende hagen met broedende vogels en al wegschuiven, om landwegen te verbreden waar drie auto’s per dag reden. Nu is het herfst: jachtseizoen.

De Vlaamse kunstenaar en natuurliefhebber Achilles Cools verblijft met zijn vrouw in hun landhuis in Extremadura. Van hen kreeg ik dit bericht:

‘Vandaag is de hel losgebarsten. Al bij zonsopgang knalden duizenden schoten en vielen vogels van allerlei pluimage uit de lucht. Hoppen, putters, blauwe eksters, kuifleeuweriken, boomleeuweriken, roodborsttapuiten, spechten, Europese kanaries, goudvinken, appelvinken, boomklevers, grijze gorzen, cirlgorzen, grauwe gorzen, graspiepers, klapeksters, zanglijsters, enz. Van 15 november tot 15 februari worden hier honderdduizenden vogels afgeknald. Niet om ze op te eten, nee, gewoon voor het plezier. De meeste vogels vinden ze niet eens terug in het dichte struweel. Er is hier ook geen hongersnood. Deze vogels hebben niemand iets misdaan, vele van hen zijn zelfs helpers van de plaatselijke agrariërs.’

Achilles ruimde drie volle emmers plastic hulzen op, en vond bij zijn huis een gewonde bonte specht, een dode hop en een dode appelvink (foto). De hel in het vogelparadijs duurt drie maanden. Als ik vogel was, verliet ik Extremadura en vloog ik naar… naar waar? In Marokko staan duizenden geweren in de aanslag.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 19 november ’20)