Ooit was de natuur een duistere kracht, die bedwongen moest worden. Er waren ook gevaren in de natuur: beren en wolven, struikrovers, moerassen waar je in kon verdwalen.

Nu hebben we van de natuur niets meer te vrezen. Toch zien we er allerlei gevaren. Het hoeft maar even te waaien of ik lees op websites over de dreiging van vallende takken. Code rood! We vrezen aanvallende buizerds. Wolven zorgen ook voor onrust. Vossen niet. Ik denk dat, als de vos al anderhalve eeuw uitgeroeid was en opnieuw ons land binnentrad, we ook bang zouden worden.

Aan vossen zijn we gewend. Maar niet aan de vossenlintworm! Hoe kleiner het gevaar, des te banger de mens. Hoornaars, vooral die uit het oosten; de meest lugubere spookverhalen waren erover rond. Tijgermuggen, processierupsen, buxusmotten; bij een vermoeden al grijpen we de spuitbus.

Ik denk dat we iedere kans grijpen om onze oerangst voor de natuur te voelen. Misschien is het een basisbehoefte – een dosis angst en bezorgde prietpraat.

Vorige week sloeg een bezoeker van het theehuis Selwerderhof in Groningen alarm. Zij dirigeerde de andere bezoekers naar binnen, omdat het terras onveilig zou zijn. Ze bond de uitbaters op het hart maatregelen te treffen. De terrastafeltjes krioelden namelijk van de teken. Die regenden uit de bomen.

Een kennis van me die veel van natuur weet, werd geraadpleegd. Eivormige beestjes van drie millimeter waren het. Hij nam een kijkje en zag dat het nimfen van de berkenwants betrof. Het terras ligt onder berkenbomen, en daarin kan het druk zijn met berkenwantsen. Er kropen berkenwantsjes op de tafels. Krioelen was echter een overstatement.

Berkenwantsen zijn ongevaarlijk. Ze bijten en steken niet, brengen geen ziekten over, lusten geen bier of cola. Maar ze bieden een mooie kans op oerangst!

De alarmerende bezoekster werd boos. Ze riep dat het echt teken waren. Ze wilde haar angst, en haar gelijk niet kwijt.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 28 augustus ’20)