Het is de tijd van de grote groene sabelsprinkhaan. Uit bosjes en heggen klinkt het hoge, snerpende getjirp van deze gigantische sprinkhanen. Ik hoor dat bijna niet meer met mijn oude oren. Alleen als ik erop word geattendeerd, en mij concentreer, hoor ik ze vaag. Het zijn de enige sprinkhanen of krekels die ik nog hoor. Het gekke is dat mannen met de jaren grotere oren krijgen, maar slechter horen.

Ik zie ze nog wel, al zijn die reuzen best te missen. Ze zitten vaak stilletjes tussen de even groene bladeren. Als je ze met of zonder opzet benadert, sluipen ze weg of draaien ze stilletjes naar de achterkant van het blad. Ze hebben alle reden zich te verstoppen, want die sprinkhanen zijn voor menig dier een voedzame maaltijd.

Ik heb huismussen bezig gezien zo’n beest te slachten: poten eraf, vleugels eraf, en hele mussengezin eet mee. Ook sommige roofvogels vangen de reuzeninsecten; grote groene sabelsprinkhanen zijn in trek bij grauwe kiekendieven. Moeten ze er wel zijn natuurlijk. Juist het open akkerland waar grauwe kiekendieven jagen gonst sinds de uitvinding van insecticiden niet per se van de sprinkhanen. Integendeel: de hele familie van sprinkhanen, krekels en sabelsprinkhanen heeft het zwaar.

Dat schelle getjirp is het geluid van de mannetjes die zich in de voorvleugels wrijven als ze denken aan het vrouwtje dat ze er hopelijk mee weten te lokken. Het geluid kan tijdens verder stille nachten honderden meters ver dragen, als is het helaas niet voor mijn dovemansoren bestemd.

De mannetjes hebben iets langere vleugels, maar een korter lijf dan de vrouwtjes. Dat komt doordat ze geen sabel dragen. Bij mensen zou een sabel met mannen geassocieerd worden, ook in de zin van een zeker lichaamsdeel, maar bij sabelsprinkhanen hebben alleen de vrouwtjes zo’n uitsteeksel. Het is geen sabel en geen angel, maar een legbuis. Die steken ze in de grond om eitjes te leggen.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 12 augustus ’21)