Op wandelvakantie in de bergen van Andalusië geniet ik van vogels, bloemen en insecten. De lente is er, zeker in de valleien, een paar weken verder dan bij ons. Veel bloemen die bij ons nog in knop stonden, zijn hier al uitgebloeid.

Ook in Spanje doet de mens zijn best de overige levensvormen te verdringen, met bijvoorbeeld plantages van jonge olijfbomen in strakke rijen, op een kaalgeschoren en -gespoten ondergrond, die in de brandende zon ligt uit te drogen. De bloemen-, insecten- en vogelrijkdom wijkt ook op het Spaanse platteland voor de door Europa gesubsidieerde intensivering van de landbouw.

Maar er zijn nog akkers met klaprozen en grauwe gorzen, hooilanden met zandblauwtjes en leeuweriken, en voor landbouwmachines onbereikbare beken en rotspartijen. Er zijn steeneikenbossen met verwilderde varkens, geiten en koeien, er zijn kurkeikenbossen met boomkruipers en dwergarenden. En er zijn natuurreservaten, zeker in de bergen.

De schermbloemen van lavas steken als kanariegele bollen prachtig af tegen de blauwe lucht. Lavas is bekender onder de naam maggi, en staat in menige groentetuin waaruit ie doorgaans voor de bloei al in de soep verdwijnt.

Zoals veel schermbloemen is lavas geliefd bij kevers en andere insecten. Ik tref er een grote kever op aan, met een lang, smal postuur en twee enorme antennes. Een boktor dus. Het is een distelboktor, die eitjes legt op distels. Het is één van de algemeenste boktorren, ooit ook algemeen in Nederland. In Nederland worden boktorren vereenzelvigd met de enige van de honderd inheemse soorten die in oude zolders schade veroorzaken. Bijna alle soorten echter zijn onschadelijk en distelboktorren zouden met hun voorkeur voor distels zelfs geliefd moeten zijn, onder lieden die distels nu chemisch bestrijden.

Deze distelboktor houdt zich verre van zolderbalken en rijdt distelgewijs een scheve schaats: hij laat zich de maggi smaken.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 12 juni ’19)