Jaren geleden interviewde ik Kees Heij voor NRC-Handelsblad over het Bruijns boshoen. Die vogel was al een eeuw uitgestorven toen Heij hem ontdekte. Koos van Zomeren vond uitsterven een heftige manier van sterven, maar soms blijkt een wederopstandig mogelijk. Hoewel: het herondekte Bruijns boshoen was geschoten door Papoea-jagers.

De vogel hoort bij de grootpoothoenders. Die broeden hun eieren niet zelf uit, maar begraven ze onder een broeihoop of in het strandzand. Broei- of zonnewarmte nemen het werk over. Grootpoothoenders leven op eilanden in Zuidoost-Azië en de Stille Oceaan. De meeste soorten zijn uitgeroeid , andere worden daarmee bedreigd. Heij richtte de stichting Wilcon op voor natuurbescherming  in Zuidoost-Azië. Daarvan kreeg ik soms een gekopieerde nieuwsbrief opgestuurd.

De eieren van grootpoothoenders worden opgegeten door mensen. Als die zich aan de adat houden, de traditionele regels, laten ze genoeg eieren liggen. Op het Molukse eiland Haruku ontdekte Heij dat mensen op een strand eieren van Molukse grootpoothoenders opgroeven. Er was nauwelijks bos, dus hoe konden die daar leven? Heij sloop er ’s nachts rond en ontdekte dat ze over zee van het beboste eiland Seram aan kwamen vliegen, om op Haruku eieren te leggen. Over die ontdekking heb ik Heij ook geïnterviewd.

Toen ik eens schreef over de teloorgang van de huismus, bleek Nederland één bioloog te huisvesten, die op huismussen was gepromoveerd: Kees Heij.

Vorig jaar kwam ik hem tegen in het Rotterdams Natuurmuseum, waar hij als vrijwilliger werkt. Met plezier liet hij de catacomben zien, vol rariteiten op sterk water.

Gisteren kwam de Wilcon-nieuwsbrief. Daarin staat dat Wilcon wordt opgeheven wegens geldgebrek. Heij zelf blijft actief in Azië. Donaties ovv ´Papoea en Molukken´ op giro 366950 tnv C.J. Heij, Rotterdam.