Ze bloeien de hele zomer, van mei tot september. Hun kleine bloemen hangen in trosjes aan een rossige stengel van een centimeter of vijftien. Ze zijn wit, soms met een roze zweem. Ze beginnen als een bolletje maar openen zich wijd. De rode stijl steekt uit de kroon. Prachtig zijn ze, al staan ze nu donkerbruin en uitgebloeid te wachten op een nieuwe lente. Maar hoezeer hun dagen ook geteld zijn, de bladeren steken fris en glanzend uit de sneeuw. Wintergroen heet de plant en wintergroen is hij. Rondbladig wintergroen want rond zijn de blaadjes. De blaadjes op de foto groeien op Schiermonnikoog aan de noordkant van een duin in een bosrand. Het is daar vochtig, er groeien bramen en ze staan er met hun tientallen in de berm van een druk fietspad. Wat een snertplek, zou je denken. Maar wintergroen hoeft geen brandende zon, wintergroen wil vocht en kalk. Aan de kust is het vochtig en in de schaduw van bos en duin blijft het vochtig. Strenge vorst is niet zo best voor wintergroen, vooral in de vroege lente, maar in de duinen aan zee vriest het niet vaak streng. Voor kalk kunnen de plantjes ook goed in de duinen terecht. Als er al niet genoeg in het kwelwater opborrelt, zorgt zo’n schelpenpad wel voor kalk. Vroeger groeide wintergroen ook in veenmoerassen. Nu niet veel meer, hoewel de soort drie jaar geleden bij de Vechtplassen opdook. In het binnenland groeit rondbladig wintergroen soms langs lommerrijke schelpenpaden. Daar kunnen de planten last hebben van terreinbeheerders die de schelpenpaadjes asfalteren of zelfs betonneren. Op Schier is daar gelukkig geen sprake van.