Gompie
Mijn kinderen kunnen 24 uur per dag kiezen uit een hele rij tv-zenders met kinderprogramma’s. In mijn kindertijd had je alleen op woensdagmiddag Kijkdoos. We hadden ook nog geen computer, tablet, smartphone, playstation of nintendo, je vraagt je af hoe we onze kindertijd doorkwamen. Woensdagmiddag was een hoogtepunt. Kijkdoos. Een marskramer naderde en had verhalen in zijn mars. Ik herinner me alleen de poppenserie, of zelfs maar één pop uit die reeks: Gompie. Gompie was een weinig snuggere maar lieve lobbes van een walrus. Als hij verbaasd was of op z’n neus keek, zei hij: ‘gompie!’ Hij kwam een keer over de vloer bij de baron, die bonbons serveerde, waar Gompie gek op was. Toen hij zich niet meer kon inhouden, vroeg Gompie beleefd: ‘mag ik nog een baron, meneer de bonbon?’
Echte walrussen zijn minder lief. Onlangs zag ik twee keer een tweetal walrussen liggen, op of onder het ijs in Spitsbergen. Twee keer was het een groot mannetje met een enorme snor en nog reusachtiger slagtanden. De ander was veel kleiner, het vrouwtje zeker. Uit een opblaasboot bekeken we ze op een ook voor de walrussen veilige afstand. Toen het vrouwtje te water ging, boog de man zich ver naar beneden om te kijken of ze heus wegging. Het leek hem te spijten. Vervolgens keek hij wat om zich heen, zodat we hem van alle kanten konden zien. Wat een klein koppie op dat gigantische blubberlijf!
Tevreden snorden we terug naar ons moederschip. Ik neuriede een Beatlesliedje: ‘koekoekoetsjoe’. Wat een mooi beest! Maar lief? Neu. Te massief en blubberig om te aaien. Die slagtanden van een halve meter zouden je bovendien doorboren. Gompie!
Wilt u ook naar Spitsbergen? In 2014 gaan we weer! http://www.oceanwide-expeditions.com/ ovv lezersreis met Koos.
(Natuurdagboek Trouw 8 juli 2013)