In Costa Rica volgen we met ons groepje vakantiegangers een kustpad, parallel aan en op een steenworp afstand van het spierwitte strand. Het pad ligt in de schaduw van kokospalmen en andere loofbomen. Gaandeweg wordt het smaller en glibberiger. Het bos verandert in een mangrovenwoud. Soms moeten we een kleine inham uit zee oversteken. Het is zaak vlak na een terugrollende golf naar de overkant te rennen, anders overspoelt de volgende golf je schoenen.

Daar lopen wij, blikken werpend op apen, vogels, vlinders en hagedissen. Iedereen draagt een rugzakje, op één jongeman na, die een schoudertas draagt. Het is nog vroeg en we komen weinig mensen tegen, maar ineens staat er een vrouw voor ons, een Duitse toeriste. Ze kijkt naar een heel aparte zwam, een stinkzwam met een haarnetje dat tot de grond hangt. De zwam staat op de rand van het smalle paadje.

Wij Nederlanders denken wel eens dat Duitsers onbehouwen zijn, maar andere volkeren denken dat van ons. Ik zak op mijn hurken voor een foto, en een reisgenote wijst me erop dat ik voordring. De Duitse wilde ook net hurken en was er eerder. Oeps, Entschuldigung. Toegeeflijk glimlachend wil zij juist een tweede hurkpoging wagen, als de genoemde jongeman uit ons reisgezelschap ons met ferme tred passeert. Hij dacht: wat treuzelen ze toch, kom op nou; een veelvoorkomende gedachte tijdens groepsreizen. Zijn schoudertas zwaait tijdens het voorbij benen van achter naar voren en kegelt de zwam omver. De zwam vliegt een eindje en valt op zijn kant neer.

We schrikken ervan, de Duitse toeriste nog wel het meest. Ze slaakt een gilletje en slaat een hand voor haar mond. Daarna kijkt ze boos. Ik zet de zwam weer rechtop, maar haar stemming blijft zwaar.

(Natuurdagboek Trouw 12 feb. 2014)