Fel zonlicht strijkt over de kwelders en de akkers, kaarsrecht gescheiden door de zeedijk. Achter de kwelders glimt de Waddenzee, met een skyline van Schiermonnikoog, windmolens, Rottumerplaat en -oog, Borkum, schoorstenen, Emden.

Via het gele kerkje van Westernieland waar dominee De Jonge zijn schaapjes zegende, zijn wij naar de dijk gereden, waar schapen grazen. Als we naderen, hurken ze door hun achterpoten voor een krachtige plas, een plas van de zenuwen.

De kwelders zijn groen, geel, rood en paars. Via sloten kabbelt de zee binnen, tot aan de dijk. Langs die slenken hippen witte kwikstaarten, graspiepers en tapuiten. Die tapuiten zijn schitterend. Ze zitten rechtop, met hun rossige borst in de zon.

In de slenken waden blauwe reigers, grote zilverreigers en groenpootruiters. Dat zijn familieleden van tureluurs en kemphanen. Ze zijn groter dan die twee maar kleiner dan grutto’s. Als ze opvliegen zeggen ze “tuu tuu tuu”.

Deze kwelders zijn de modderige rand aan de marge van de periferie. Wie hier opgroeit, is geboetseerd uit zeeklei. Het land is weids, op de dijk worden alle spinsels uit je hersenpan geblazen.

We lopen twee kilometer oostwaarts, naar het binnendijkse natuurgebiedje dat daar ter compensatie van iets verwoestends wordt getolereerd. Het wordt net gemaaid door een maaimachine. Vroeger dacht ik dat ik stomme pech had, als er net als ik ergens was gemaaid werd. Nu weet ik dat je in Nederland geluk hebt als er eens ergens niet gemaaid wordt.

Een groep goudplevieren vlucht weg voor de maaier, melancholiek fluitend. Ze hebben nog hun zwarte zomerbuiken.

Een schaap knielt op de steile slootoever en reikhalst naar het water voor een slok. Verderop ligt een schaap op haar zij. Ik loop erheen. “Bè!” Ze kan niet overeind komen. Ik duw haar omhoog, voel de ingewanden naar beneden rommelen. Blatend springt ze van me weg, zakt door haar hurken en doet een plas.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 8 oktober ’19)