Goed, we waren dus in Spanje. We huurden een huis met gazon. Het leek althans een gazon. Hier en daar hield een grasspriet het vol, maar verder bestond het groene veldje uit een mengelmoes van kleine akkeronkruidjes. Rode bloempjes van guichelheil, blauwe van veldereprijs, gele van kleine klaver en gehoornde klaverzuring. Piepkleine, maar prachtige bloempjes allemaal. Veel mooier dan een strak, bemest gazon met louter gras. En niet minder functioneel, het zit zelfs iets steviger en je hoeft minder vaak te maaien en sproeien. En er is wat te zien. De bloemen zelf, maar ook wat ze op bezoek krijgen.

In de ochtend en tegen de avond dwarrelden micro-vlindertjes langs de bloempjes, soms uitgedost met centimeterlange antennes: langsprietmotten. Prachtig zijn die. Een geel lieveheersbeestje, een bijtje, een parelmoervlinder. Er waaide een mini-rupsje aan, het landde op mijn boek. Het was een behaard larfje van vier millimeter lang, hooguit een halve dik. Ik weet niet waar dit larfje zich ooit in zal verpoppen, als het daartoe de kans krijgt. Toepasselijk genoeg koos het als landingsbaan een passage over larven in het boek, dat verder over roofvogels gaat.

Klaverzuring heeft klaver-achtige blaadjes. Maar het is klaver noch zuring. In Nederland groeit witte klaverzuring in vochtig loofbos op leeftijd. In steden kan tussen de stoeptegels en straatstenen een uit het zuiden oprukkende klaverzuring in pollen opkomen. Ook met gele bloemen, net als de gehoornde klaverzuring in het Spaanse gazon, maar iets groter en met roestvlekken op het blad.

Gehoornde klaverzuring verovert ons land ook vanuit het zuiden. Hopelijk wordt ook guichelheil ooit weer algemeen in Nederland. Ik overwoog een polletje mee te nemen, maar deed het niet.