Van een afstandje lijken ze op speenkruid, van dichtbij zijn ze veel groter. Zaterdag zag ik de eerste dotters bloeien. Altijd feestelijk! Nu kan ik een heleboel bloemen opsommen wier bloei ik als een lentefeestje ervaar. Net als vlinders en vogels kunnen bloemen ons blij maken. Soms wordt me gevraagd wat het ertoe doet als soorten uitsterven. Uitsterven hoort erbij en in plaats van veldleeuweriken krijgen we zilverreigers. Lijdt uw kind eronder dat hoogveen, trilveen, blauwgrasland, sprookjesbos, bloemrijk hooiland, houtwal, kemphaan, ortolaan en duinpieper verdwenen zijn? Nou dan. Zulk cynisme is moeilijk te weerspreken, maar dat hoeft ook niet. Draai de bewijslast niet om en laat de cynicus eerst maar eens uitleggen waarom we de dingen die ons blij maken vernietigen.
Tussen de agrarische en stedelijke kaalslag steken hier en daar dotterbloemen de kop op. Zouden we ons landschap niet langer leegzuigen en platwalsen, dan kunnen ze zich zomaar weer uitbreiden. Dotters willen natte voeten en groeien daarom op vochtige hooilanden en aan oevers van zoet water. Vindt u dotterbloemen aan brak water, dan zijn dat wellicht de zeldzaam geworden spindotters. Gewone dotterbloemen moeten niets hebben van zout. Op kalk zijn ze wel gesteld en daarom doen ze het goed op door kwelwater zompig gemaakte grond.
Complete velden vol dotterbloemen kunt u nog vinden in jaarlijks gemaaide beekdalen, in een paar restjes blauwgrasland en andere voor bloemen beheerde natuurterreinen. Daarbuiten vindt u hier en daar pollen dotter. Via drijfzaden kunnen die zich snel uitbreiden. Dan duiken een jaar later her en der kle
ine gele polletjes op. Als tuinplant rukken ze op.
