Vorige winter bloeiden ze tot januari, misschien wel februari. Volgens de boeken is december de limiet. Maar het was een zeer zachte winter, met hooguit een paar keer vorst aan de grond. Dat overleeft bezemkruiskruid wel, zeker in de stad en in beschutte, zonnige duinvalleien. Overal groeit en bloeit deze plant, tot het echt gaat vriezen. Toen in februari de winter stevig inviel, was het gedaan met bezemkruiskruid. Maar afgelopen zomer waren ze er weer en ze zijn er nog steeds, onbekommerd doorbloeiend.

De vee- en paardenhouders hebben hun hetze tegen Jakobskruiskruid nog niet uitgebreid naar bezemkruiskruid. Toch bevat bezemkruiskruid vergelijkbare gifstoffen die paarden en koeien beter niet kunnen eten. Maar het gaat in hetzen zelden om rationele overwegingen, het gaat om geloof in zondebokken, en tegen geloof helpt geen argumenteren.

Daarbij hebben de meeste vee- en paardenhouders nog nooit van bezemkruiskruid gehoord, durf ik te wedden, en wat niet weet dat niet deert. Niet lezen dit, vee- en paardenhouders!

Bezemkruiskruid is nog een exoot ook. Exoten worden gehaat en bestreden. In Vlaanderen wordt bezemkruiskruid door natuurbeheerders bestreden. Bezemkruiskruid komt uit Zuid-Afrika, is rond 1890 via Duitsland in Europa beland en heeft zich de laatste veertig jaar in rap tempo over het continent verspreid. Vermoedelijk liftten de zaden mee met treinen, want de opmars voltrok zich via het spoorwegennet. Met die hogesnelheidstreinen kan dat snel gaan! Spoorbermen en rangeerterreinen zijn kale, verstoorde gronden in de zon, waar bezemkruiskruid snel ontkiemt. Net als de klaproos is het een pionierplant van zogenaamd ruderaal, omgewoeld terrein, het liefst op voedselrijke zandgrond: bouwgrond, akkers, bermen. En tussen de stoeptegels in de stad. Leuk toch, bloemen in de winter?