Alleen al voor het plaatje zou ik de klaproos willen huldigen. Applaus voor de klaproos! Feller rood zie je een bloem niet gauw. Ze kunnen met hun allen een rode zee vormen, maar kleuren uitstekend bij tarwegroen, fluitekruidwit, korenbloemblauw, ganzenbloemgeel. En ook bij een blauwe zee.

Klaprozen zijn akkerbloemen. Gelukkig zijn ze meer dan dat. Zoals u weet gunnen we in Nederland geen ruimte meer aan akkerbloemen. Alles wordt tot in de sloot bespoten. Zelfs wegbermen worden vaak zo grondig gemaaid of bespoten dat geen bloem het volhoudt. Maar akkers zijn voor korenbloemen vooral omgewoelde, kale grond. Daar houden ze van. Klaprooszaad ontkiemt in de volle zon. Kale grond is er ook in bouwputten, langs spoorwegen en op door de wind geranselde kust van Corsica. De klaprozen deden Corsica eind april al rood uitslaan, toen ik hier nog niet een zag bloeien. Op dat eiland bloeiden ze alleen in het laagland, boven de 500 meter stonden ze nog niet eens in knop. Als je de bergen in trekt en op gaat, draait het seizoensverloop zich om. Op de toppen blinkt de winter.

Van de rode bloemen is wel gedacht dat ze zich voedden met mensenbloed. Op de van bloed doordrenkte slagvelden in de Eerste Wereldoorlog bloeiden de bloemen inderdaad uitbundig. Die velden werden net als akkers regelmatig omgewoeld. In Engeland staat de klaproos symbool voor gesneuvelden in The Great War.

Er is geen opium nodig om van papavers de stoutste dromen te dromen. Een zich uit zijn knop ontvouwende klaproos zou erotische associaties kunnen opwekken. Daarvan heb ik een niets verhullende foto, maar ik kan slechts één foto kwijt.