Ondanks de droogte komt het Jacobskruiskruid op. De bladrozetten waren er al, nu schieten de planten omhoog. Prompt verschijnen ook de donkergrijs met rode Sint-Jacobsvlinders. Die leven samen met deze planten en houden ze onder de duim.

Paarden en runderen die van hun baasjes wekenlang gedroogd Jacobskruiskruid krijgen, kunnen daar een ernstige maagaandoening door oplopen. Koeien en paarden moeten uitgehongerd zijn, voor ze vrijwillig Jacobskruiskruid grazen. Ze grazen er meestal keurig omheen. Waarschijnlijk hebben ze geen weet van ziekteverwekkende ingrediënten, en vinden ze de plant simpelweg niet te vreten, zo vies. Dat geldt voor alle grazers, je zult ook geen konijn aan Jacobskruiskruid zien knabbelen. Er is één uitzondering: de rups van de Sint-Jacobsvlinder.

Sint-Jacobsvlinders leggen eitjes op de planten. Daar komen zwart-geel gestreepte rupsen uit, die gek genoeg zebrarupsen genoemd worden. Die rupsen zijn juist gek op Jacobskruiskruid. Ze worden niet ziek van de plant, ze hebben geen last van de giftige stofjes die de plant voor andere grazers oneetbaar maakt. Integendeel; ze slaan het gif op, zodat ze zelf oneetbaar worden.

Ik had vorig jaar veel Jacobskruiskruid in mijn tuin en haalde er een dozijn zebrarupsen bij, die er heel wat tot de stengel hebben kaal geknaagd. Met een volle buik moeten ze de grond in gekropen zijn, om zich daar bijna een jaar later te verpoppen. Nu hoop ik dus op de prachtige vlinders. In de duinen zag ik ze al fladderen, maar in mijn tuin nog niet…

Sint-Jacobsvlinders lijken qua vorm, omvang, kleur en naam op Sint-Jansvlinders. Ze zijn allebei nachtvlinders die overdag wakker zijn. Toch horen ze bij andere vlinderfamilies.

De hoeveelheid Sint-Jacobsvlinders in Nederland is stabiel, ondanks de bestrijding van hun waardplant. Ze hebben zich vanuit de duinen over het hele land verspreid. Hopelijk valt mijn tuin ook nog in de prijzen!

(Natuurdagboek Trouw donderdag 4 juni ’20)