Vandaag 25 jaar geleden vertrok ik voor een half jaar naar Ierland. Ten afscheid doorkruisten mijn toenmalige vriendinnetje en ik de Veluwe. Tentje mee en lopen maar, ik kon me niets romantischer voorstellen en zij vond het ook best leuk. We namen de eerste trein naar Rheden aan de Veluwezoom, betraden de bosrand en stonden oog in oog met een hijgend hert. Een edelhert met veel gewei en haar. ’s Avonds kampeerden we op de rand van bos en veld. Voor de tent maten hertenmannen hun krachten. Hun kreunen, boeren en brullen, stampvoeten, grasschrapen, geweizwaaien was imponerend en zo was het ook bedoeld. Dagenlang kwamen we nauwelijks een mens tegen.

Elf jaar geleden werd ik eind september in de Oostvaardersplassen verrast door burlende edelherten. Behalve ik was er geen mens.

Nu trekken burlende herten veel bekijks. Wanneer ze een topattractie zijn geworden, weet ik niet. Het lijkt of de populariteit van de natuur de laatste jaren in een J-curve omhoogschiet. Populariiteit als decor voor verstrooiende bezigheden. Van enorme dancefeesten tot kleinschalig toneel, het wordt in de natuur georganiseerd. Alle waddeneilanden willen of hebben wel Oerol-achtige festivals. Er zijn openlucht-theaters bij de Drentse A, in de Workumerwaard en in veel meer natuurgebieden. Ook worden in de natuur kunstwerken geplaatst, gedichten voorgedragen, sportwedstrijden gehouden en hogere machten aanbeden.

De natuur is mooi, maar je moet er iets bij te doen hebben. Edelherten horen en zien burlen bijvoorbeeld. In drommen achter de boswachter aan, rondschijnend met zaklampen, oorverdovend fluisterend en sissend trekken Henk en Ingrid de natuur in. Vreemd genoeg schept dat geen draagvlak voor natuurbescherming. Hoe populairder de natuur, des te minder we ervoor over hebben.