Bij eb vlijt het zich op de drooggevallen wadbodem, bij vloed wuift het als een onderwaterweide in de stroming. Groot zeegras is een kraamkamer van vissen en andere zeedieren, legt slib en CO2 vast, beschermt de kust tegen stromingen. Daarbij was het een natuurlijke grondstof voor matrassen – ik heb er zelf op gelegen als kind. Het is kortom, doodzonde dat het uit de Waddenzee verdween. Maar nu keert het terug!

De terugkeer van groot zeegras gaat niet vanzelf. Een groep biologen van de universiteiten van Groningen en Nijmegen werkt er met Natuurmonumenten en The Fieldwork Company al een paar jaar aan. Zij schrijven erover in het laatste nummer van De Levende Natuur. Met in Duitsland gewonnen zaden probeerden ze bij Griend een zeegrasveld te zaaien. Na wat mislukte pogingen sloeg het zaad in 2018 aan en spoelde het niet meer weg. Waren er in de Nederlandse Waddenzee slechts vier plukjes zeegras van samen dertien hectare, in de luwte van Griend ligt nu een veld van 650 hectare. Dat was vier jaar eerder nog maar dertig hectare. Er stonden toen ongeveer tienduizend zeegrasplanten. Afgelopen zomer waren dat er minstens een miljoen.

Zeegras kan slecht tegen hitte. Als het droogvalt tijdens een hittegolf gaan er veel plantjes dood, wat dan ook gebeurde in 2018 en 2019. Een beginnend zeegrasveld is daar extra gevoelig voor, want omdat het slib vastlegt, komt het hoger te liggen en vangt het meer zon. Wordt een klein veld groot, dan vangt het vooral aan de randen slib in. Daardoor vormt het een soort kom, waarin bij eb een laagje zeewater blijft staan. Dat geeft verkoeling, met gunstig gevolg. In natte proefvlakken blijkt zeegras twee keer zo hoog te worden als in droge proefvlakken.

De zaden worden in het wad geïnjecteerd met een voortgerold rad waaraan zestien kitpistolen zitten, die als klisteerspuiten een mix van slijk en zaad in gaatjes in de bodem inbrengen.

(Natuurdagboek Trouw maandag 30 januari 2023)