Het nestkastje in mijn tuin is jaarlijks in trek bij kool- en pimpelmezen. Afgelopen lente broedden er koolmezen in, die nu in groteren getalen de tuin bevolken dan pimpels. Pimpelmezen zijn kleiner dan koolmezen, maar volgens mij staan ze hun mannetje (v/m) in de concurrentie om nestkasten. Een klein formaat is een nadeel in een gevecht van mees tot mees, maar kent ook voordelen. Een koolmees past niet door een gat dat op maat is gemaakt voor pimpelmezen. Andersom is dat geen probleem. Koolmezen zijn onze grootste mezen; ze zijn, zou je kunnen zeggen, het meest.

Ik heb eens in een natuurdagboek beweerd dat je nestkasten in november dient te prepareren voor het volgende seizoen. Dan moet ik me daar op z’n minst zelf aan houden. Het idee is dat mezen dan de buurt al verkennen. Ik denk dat ze mijn buurt al lang kennen, met inbegrip van de nestkast. Maar ze willen daar ’s winters ook wel in overnachten, en dan is het prettig als er geen ongedierte meer inzit. Omdat ze nog niet nestelen, is dat niet verstorend.

De kast hangt aan de kersenboom, maar is nauwelijks te zien vanwege de opgrukkende laurierkers en de neerbuigende klimop.  Een boom heeft geen last van klimop, een mees ook niet – integendeel, klimop zorgt voor beschutting. Maar de kast moet zichtbaar en te bevliegen zijn.

Ik klim op de ladder, knip het groen weg en haal de kast leeg: mos, geen kattenhaar met vlooiengif. De volgende dag zie ik er al een koolmees bij. Hij glipt soepel door de opening. Koolmezen hebben zelden last van obesitas. Wij mensen eigenlijk ook niet; we passen gewoon de meetmethode aan, zoals we ook de stikstofberekening aanpassen, en het aantal natuurgebieden, en de eisen aan pensioenfondsen. Dat laatste deed minister Koolmees.

De mees in mijn tuin heeft een kast tot zijn beschikking. Ben benieuwd of ie er in zijn eentje in slaapt of met zijn familie. Zouden ze er komende lente weer in broeden?

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 26 november 2019)