Al trekken er inmiddels buien over ons land, het land is na twee lange hete zomers uitgedroogd. Op vlinders heeft dat een fnuikende invloed. De imago’s vinden minder nectar omdat planten zuinig op het water zijn, waarmee ze nectar vormen, de rupsen verhongeren op hun uitgedroogde waardplanten en de poppen verdrogen zelf.

In mijn tuin laten de beide vlinderstruiken hun bladeren hangen. Ze vormen minder bloemen dan anders en er zitten weinig vlinders en zweefvliegen op. Ook de kamperfoelie, die nachtvlinders voedt, hangt er slap bij. De planten leven een beetje op als ik ’s avonds een emmer water serveer, maar ze hebben meer nodig dan een glaasje water voor het slapen gaan. Ze hebben vocht in de grond nodig.

De conifeer in mijn bosrandje ging vorig jaar voor driekwart dood en nu is de rest ter ziele. In de bossen lijden de meestal ondiep wortelende naaldbomen aan watergebrek. Sommige gaan dood.

Sproeien doe ik nooit, en tot vorig jaar leek mijn tuin zich daar goed mee te redden, maar een twee jaar durende drooglegging wordt sommige planten te gortig.

Als ik drinkbakjes plaats, komen daar behalve vogels ook insecten van drinken; wespen bijvoorbeeld.

Ik zie dit jaar veel oranjetipjes en distelvlinders, aardig wat atalanta’s en koolwitjes, en ik denk wat minder citroenvlinders, zandoogjes en dagpauwogen, al weet ik dat niet zeker. Van blauwtjes weet ik het wel: vooral boomblauwtjes zag ik weinig. En kleine vossen, die anders altijd zo algemeen zijn, zie ik bijna niet.

Wel zag ik dit jaar twee kolibrievlinders en een keizersmantel. Dat zijn zuidelijke soorten en die zijn in opmars. Dat geldt ook voor konings- en koninginnenpages.

Wellicht verandert onze vlinderwereld in een mediterrane, waarin soorten van de relatief vochtige lente het aardig doen en waarin ’s zomers enkele volhouders rondvliegen in gezelschap van een paar zon-aanbiddende nieuwkomers uit het zuiden.

(Natuurdagboek Trouw maandag 12 aug. 2019)