De kerstboom is in huis. Vorig jaar hadden we dezelfde, al was ie toen iets kleiner. In de tussentijd stond ie een jaar in de tuin. Zijn takken zijn wonderschoon uitgegroeid met lichtgroene uitlopers, als blonde extensies in een donkere haardos.

Sommige takjes hebben geen lichtgroene, maar bruine punten. Waarschijnlijk pleegde de kerstperiode binnenshuis een aanslag op zijn conditie, en heeft de boom het ternauwernood overleefd. Deze tweede kersttijd kon weleens zijn laatste worden. Ik voel medelijden met het boompje, al heeft hij zelf geen benul van wat er gebeurt. Althans, dat neem ik gemakshalve aan. Des mensen welbehagen, des bomen onbehagen.

Wij halen in de donkere wintertijd graag levend en lichtgevend groen in huis. Op internet lees ik dat ‘ze’ behalve Zwarte Piet ‘ons’ ook Kerst willen afpakken. Wie ‘ze’ en ‘ons’ zijn staat er niet bij. Kerst zou een joods-christelijke traditie zijn, die verdrongen wordt door islamitische feesten. Daar valt op af te dingen. Christenen zijn geen uitbundige feestvierders en toen het Germaanse zonnefeest er niet uit te branden bleek, maakten de vroege bisschoppen en de bekeerde Romeinse keizer er maar een christelijk feest van. Voortaan werd niet de zon maar de zoon vereerd.

Een joodse traditie is Kerst evenmin. Joden erkennen Christus immers niet. Daarom zijn de os en de ezel van stal gehaald door vroegchristelijke voorlieden, die joden hun onbenul wilden inwrijven. Os en ezel komen niet uit de evangeliën, maar uit het Oude Testament, waar de profeet Jesaja (1:3) zich opwond over het Israëlische volk dat zijn praatjes niet serieus nam, en dus in onwetendheid leefde. Israëliërs waren volgens Jesaja nog kortzichtiger dan een os en een ezel, die hun meester respectievelijk voederbak wél kennen. Kerst is dus eerder een Germaans-antisemitische dan een joods-christelijke traditie.

Ons kerstboompje heeft ernstiger problemen: hoe overleeft hij de Kerst? Ik geef hem water en hoop er het beste van.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 22 dec. 2017)