In mijn tuin komen de aronskelken op. Aronskelken hebben op kelken lijkende bloemen, die zijn genoemd naar de oudtestamentische Aäron, grote broer van Mozes. Aan Aärons staf zou de bloem van een aronskelk ontsproten zijn. Gandalf is er niets bij!

Of er aronskelken in de Sinaï zijn, weet ik niet. Maar in mijn tuin tieren ze zo welig, dat ik het overdreven begin te vinden. Mijn kleine tuin is verdeeld in het hooiland en het bos. Het bos bestaat uit een appelboom en wat heesters. De bosbodem is bedekt met aronskelken. In de zomer sterven de bladeren af en wordt de bodem kaal. Wel vormen de planten dan feloranje bessen op rechtopstaande aren. Die bessen zijn het gevolg van een bestuiving door vliegen, die de plant met het oog op verhoging van de succeskans een dagje opgesloten houdt in de bloem. Bedekt met stuifmeel wordt de vlieg vrijgelaten.

Onder de liefhebbers van aronskelken bevinden zich de motmugjes, kleine vliegen die zich vaak in afvoerputten voortplanten. Motmugjes en andere vliegen komen af op de geur van aronskelkbloemen. De voorkeur voor die geur delen wij mensen niet. Het is een lijkenlucht, verspreid door de kolf die zich vanuit het bloemhart verheft. Die malle knots maakt misschien een wat mannelijke indruk, maar bestaat uit zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen. De vrouwelijke bloeien eerst, klaar om stuifmeel van een vlieg te ontvangen. Daarna geven de mannelijke hun stuifmeel af. Zo wordt zelfbestuiving vermeden.

Nu zijn er nog geen bloemen, nu is alleen het blad er. Veel voorjaarsbloeiers vormen eerst bloemen. Als die zijn uitgebloeid komen de bladeren. Aronskelken keren dat om.

Op de foto is te zien dat die bladeren gevlekt zijn. Toch zijn dit geen gevlekte aronskelken. Die hebben hier en daar donkere vlekken op hun blad en soms ook bloem. Dit zijn Italiaanse aronskelken. Ze zijn ooit voor de sier naar Nederland gehaald en hebben zich er verwilderd.

(Natuurdagboek Trouw maandag 23 januari ’23)