Van de week was er een natuurfilm op televisie, waarin David Attenborough als een detective de moord op een gazelle onderzocht. Wie is de dader? Ik heb de film niet uitgekeken. Al dat infrarode gedoe erbij, niks voor mij.

In natuurmuseum Naturalis in Leiden is vanavond van alles te horen en te zien over bio-art, levende kunst, met onder anderen een mediatechnoloog die vertelt over de nieuwste trend: levende organismen in computergames.

Zodra het over computers gaat, klappen er in mijn hersenen luikjes dicht. Ik gebruik ze wel, maar net zoals ik een pen gebruik. Ik hoef de samenstelling van inkt niet te kennen om ermee te schrijven.

Zoals alle kinderen worden de mijne steevast naar iedere computer gezogen, of naar een vergelijkbaar beeldscherm. De huidige generatie groeit op met rode oogjes, vergroeide rug en muisarm. Buiten spelen kinderen nauwelijks meer, laat staan dat je ze mee krijgt op een wandeling.

Welwillenden proberen kinderen en jongeren te porren voor natuur, door aan te sluiten bij de belangstelling van hun doelgroep. Ze stoppen dus natuur in computergames, flitsende websites, spannende tv-progamma’s.

Tot mislukken gedoemd. Toen de gezamenlijke natuurorganisaties hun jeugdafdeling opdoekten ten gunste van de dure op internet gebaseerde Wildzoekers, luidde dat het onherroepelijke einde in.

Als ik u vraag een sterk verhaal te vertellen uit uw kindertijd, is de kans groot dat uw verhaal in de natuuur plaatsvindt. Iets met hutten bouwen, bomen klimmen, dieren zien.

Om kinderen de natuur in te krijgen, moeten ze van de computer en tv weggelokt worden. Het zou jammer zijn als de laatste scharrelkinderen door natuurgames  naar de computer gelokt werden.