Omdat we het zielig vinden als onze twee cavia’s niet naar buiten kunnen, staat hun binnenhok op het omheinde grasveld. Ze kunnen naar buiten wanneer ze willen, zomer en winter. Sinds een steenmarter onze konijnen uitroeide, gaat ’s nachts het hok dicht.

Eén cavia scharrelt veel over het gras, doet languit een dutje in de zon en laat zich zelfs aaien. De ander rent bij het minste onheil (een verschuivende stoel, een opengaande achterdeur, een langslopende ik) naar binnen. Hij zit daar liever dan buiten. Binnen is het donker en donker is veilig. Dus daar ligt hij uren te suffen, in een uitdijende berg keutels die ik dan maar weer verruil voor hooi, dat hij vervolgens opeet. Liever oud verdord gras binnen dan vers gras buiten. Saai beest.
Die buitencavia is leuker, maar is dat nog maar pas. Sinds een oogontsteking is hij namelijk blind. Hij hoeft geen donkere holen meer, voor hem is het altijd donker. Hij ziet geen gevaren, bewegingen, schaduwen van boven naderen. Hij hoort wel de roep van een kraai en spitst dan gealarmeerd de oren. Soms komen eksters hem pesten. Ze hippen achter hem aan en pikken hem in zijn kont. Dan weet hij de weg naar het nachthok te vinden, zij het een stuk langzamer dan zijn broer.

Laatst lag hij te dutten, languit tegen een pol sneeuwklokjes gevleid. Hij ontwaakte, strekte zijn korte, stramme pootjes, scharrelde een eindje en botste tegen een crocus. Crocussen zijn giftig en ontspringen altijd aan de malende knagers, die geen grasspriet groot laten worden. Dit keer werd de krokus eerst langdurig besnuffeld en besnorhaard. Toen beet blindeman hem ineens af en werkte hem naar binnen. Hij overleefde het.