Op Beleef de Lente, een website van Vogelbescherming, zijn weer broedende vogels te begluren. De bosuilen zitten al twee weken op de eieren, of mevrouw bosuil dan toch, terwijl haar man muizen aandraagt. Dat doet ie ’s nachts. Overdag dutten de uilen en is het live-beeld zo rustgevend als een zondagochtend in Grijzegrubben. De uil zit roerloos met haar snavel in de veren. Een lichte beweging verraadt dat ze ademt.

Op de camera is soms te zien dat ze een muis krijgt, die ze in zijn geheel naar binnen schrokt. Muizen, vooral de grote veldmuizen, zijn een efficiënte maaltijd. Ook uilskuikens werken een muis in zijn geheel naar binnen. Eerst de kop, met de muizenhaartjes gestroomlijnd. In de maag wordt het vlees verteerd en de rest tot een bal gekneed, die uitgekotst wordt. Ingelegd in muizenharen doen de botjes geen pijn.

Het is verrassend hoe die kleine uilensnavel zich wagenwijd weet open te sperren. In het boek De magie van Uilen (Prometheus, 21,99) beschrijft Miriam Darlington hoe een preparateur een dode bosuil opzet. Eenmaal gevild valt juist op hoe láng de snavel is. In levenden lijve zit er een dik verenpak omheen, dat de snavelbasis camoufleert.

Sommige roofvogels hebben een ademgat onder hun tong, zodat ze het niet benauwd krijgen als ze een hompige hap naar binnen werken. Of bosuilen ook zo’n ademgat hebben, weet ik niet.

Bosuilen zijn ongeveer twee keer zo groot en zwaar als rans- en kerkuilen, maar nog steeds bestaan ze grotendeels uit veren. Als schimmen zweven de lichtgewichten uit hun boom naar de muis die zich onbespied waant.

Bosuilen beginnen als een van onze eerste vogels met broeden. Op beleef de lente zullen de uilskuikens wel spoedig uit hun eieren breken. Na vijf weken verlaten ze als donsballen het hol.  Daarna worden ze nog wekenlang gevoerd en blijven ze in de buurt. Zo’n tijdrovende onderneming kunnen inderdaad maar beter vroeg beginnen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 1 maart 2019)