Vroeg ik me net af waar de bosanemonen bleven, kwam er bericht uit Driebergen van Pieta Deutekom-Houtstra, die ze bloeiend had gefotografeerd. Ze zijn laat dit jaar, al zullen de eerste misschien al weken geleden betrapt zijn. Bosanemonen kunnen tapijten vormen, groene tapijten met een witte bloemenzee, op de bodem van het nog loofloze loofbos. Dan weet je pas echt: de lente staat voor de deur.

Vorig jaar zag ik eind april nog bosanemonen in bloei staan, nota bene in de brandende zon in de berm van een landweggetje. Nergens een boom te bekennen. Ik keek goed om me heen, maar zag niets verdachts. Zou daar ooit bos hebben gestaan, dat omgehakt is, waarna de bosanemonen zijn gebleven? Nee, voor zover ik weet hebben daar nooit bomen gestaan. Misschien heeft iemand ze daar geplant, misschien zijn ze met aarde meegelift, aarde om de weg te verstevigen. Hoe dan ook, ze hebben het er vast wel naar hun zin, zo uitbundig als ze bloeien. Bosanemonen houden erg van de zon, in de zon openen ze zich het wijdst. Op koude, sombere dagen blijven de bloemen dicht of halfdicht. En als de bomen in blad komen te staan, zijn de bosanemonen uitgebloeid. Dan vergelen en verdwijnen ze.

In de tuin heb ik een paar bosanemonen gezet en elk jaar is het feest als ze bloeien. Ze verschijnen verbazend snel. Zo zie je niks, zo staan ze vet in blad en vol in bloei. Maar in de tuin breiden ze zich langzamer uit dan ik zou willen. Dat uitbreiden doen ze via wortelstokken. Ze kunnen met talloze zijn en uitgestrekte bosbodems volledig bedekken. Prachtig!