Bordeauxrood zijn ze. Wateraardbeien fleuren venen en drassige hooilanden op met hun van bijna zwarte, via aubergine tot licht purperrode tinten. Hun bloemen zien er in de knop uit als mini-knikkerzakjes met een brede basis, maar als de puntige kelkbladen zich opengevouwen hebben, krijgen de bloemen de vorm van sterretjes, gekartelde sterretjes zelfs. Vorm en kleur maken de wateraardbei gemakkelijk herkenbaar. Als de bloem open is, komt het bloemhart tevoorschijn – een kluster vrouwelijke vruchtbeginsels, omkranst door meeldraden.

De bladeren bestaan uit vijf gekartelde deelblaadjes, als handen met vingers. De bladeren van moestuin- en bosaardbeien lijken daar een klein beetje op. Die hebben alleen geen vijf, maar drie gekartelde deelblaadjes, die bovendien ronder zijn. De aardbeien zoals die in moestuinen staan en in de winkel liggen, stammen af van wilde bosaardbeien. Dat zijn die kleine, ruw aanvoelende aardbeitjes die verrassend zoet kunnen smaken.

Hoe kunnen consumptie-aardbeien nou afstammen van bosaardbeien? Ze zijn tien keer zo groot en minder smakelijk. Alleen in de zomer zijn aardbeien zoetsappig, vooral uit eigen tuin: vers geplukt. Aardbeien boeten snel in aan smaak en worden bovendien rijkelijk besprenkeld met vergif. Anderhalf jaar geleden las ik in deze krant dat aardbeien de top-10 van meest vergiftigde gewassen aanvoeren. Ze bevatten zes keer zoveel schadelijke stoffen bevat als welk ander fruit dan ook. Dat gif zit in de vrucht, het is niet afwasbaar. Ik eet alleen nog biologische aardbeien, in de zomer. ‘s Winters smaken de onrijp geplukte, uit Verweggistan ingevoerde aardbeien toch nergens naar.

Jammer dat wateraardbeien niet lekker zijn. Wateraardbeien vormen vruchten die eruitzien als kleine consumptie-aardbeien. Het voordeel van hun oneetbaarheid is dat ze niet geplukt worden en dat ze de natuur onbekommerd kleur geven: bordeauxrood.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 16 juli ’19)