Roel Verleur stuurde me een foto van een piepklein beestje dat hem gebeten had. Verleur had geen idee wat voor beestje. “De beet was bijzonder pijnlijk”, schrijft hij, en er was er niet één, er waren er drie. Althans, hij werd drie keer gebeten. Misschien waren er meer beestjes. Minder dan drie waren het er zeker niet, want de diertjes overleefden hun aanval op Verleur niet.

De eerste beet voelde hij in de bovenkant van zijn voet, de tweede in zijn hand, de laatste in zijn bovenarm. De beestjes leken zich door zijn huid heen te willen boren. Nadat hij ze eruit geveegd of geslagen had, waren de eerste twee exemplaren “niet meer echt herkenbaar”, zoals Verleur het slagveld omschrijft.

Gelukkig stond nummer drie rechtop in zijn huid, met zijn kop al binnen, “als een teek die zich ingraaft. Die kon ik er tussen wijsvinger en duim uittrekken. Vandaar dat deze nog te fotograferen was.”

Bij zulk bijterig gedrag denk je algauw aan luizen, vlooien, teken of mijten. Luizen en vlooien zijn insecten, met zes pootjes. Teken en mijten hebben meestal acht pootjes. Enorm uitvergroot tel ik drie rechterpootjes en nog twee kleine soort van pootjes onder zijn kop. Hij heeft dus zes of tien pootjes.

Ik denk zes, het lijkt me een insect. Vlooien zijn gedrongen van vorm en hebben enorme springpoten. Mijten zijn meestal ronder, voor zover ik weet. Het moet een larve zijn, misschien een keverlarve. Ik zoek wat in de boeken en op internet en kom terecht bij kameelhalsvliegen en gaasvliegen. Bingo.

Het is volgens mij een larve van een gaasvlieg. Ik vind gaasvliegen mooie, vriendelijke beestjes. Ze kunnen dacht ik niet bijten of als ze het kunnen, doen ze het niet. Ons niet, althans. Bladluizen bijten ze wel. Die eten ze en hun larven eten er nog meer. En waarachtig, met hun scherpe, uitgestoken kaken kunnen die ook door mensenhuid dringen. Op internet kom ik meer gebeten mensen tegen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 3 oktober ’18)