In het Middenveld van Drenthe ligt een bos dat in de buurt komt van een oerbos. Er heeft sinds mensenheugenis bos gestaan. Het is van Natuurmonumenten. Het meet 125 bunder en wordt niet beheerd. We struinen onder bejaarde eiken door, gegroefd en kaal. Er staan ook berken, maar die zijn dood. Er groeien kolossale berkenzwammen op, ze zien er vers uit, ondanks de vorst. Tussen de bomen is het nevelig, klam en ijskoud. Buiten de bomen is het nog ijziger, vanwege de snijdende oostenwind. We struinen nog even door. Tussen de dode berken en levende eiken staan enkele stervende eiken. Hun bast laat los en hangt om de stam. In het hout hebben keverlarven hun sporen nagelaten. Klinkt dit allemaal al tamelijk oer, dit bos lijkt nog oerder door de vele hulstbomen, die onwaarschijnlijke hoogten hebben bereikt. De enorme hulstbomen zitten goed in het blad en belemmeren het uitzicht, zodat we het idee krijgen nog verder van de bewoonde wereld te zijn. Een forse hulst is gevallen, hij hangt tegen twee stoere eiken aan. Zijn kluit is voor de helft ontworteld, de andere helft wortelt door. De ontwortelde helft is het dak van wat een perfect hol lijkt. Als ik vos was, wist ik het wel. Maar van vossen ontbreekt ieder spoor. Het is ook maar een klein bos, omgeven door het Drentse platteland waar een vos direct afgeschoten zou worden. We zien trouwens geen enkel dier. Zelfs van vogels is niets te bespeuren.
Op een open plek blijven we haken achter bramen. Er schijnen hier zeventien braamsoorten te groeien, en zelfs de zevenster. Dat prachtige bosbloempje zal in mei wit bloeien.
