Er leeft in Europa één soort aap in het wild. Al is wild een overstatement voor de paar honderd berberapen op de rots van Gibraltar. Toen de Engelsen driehonderd jaar geleden Gibraltar veroverden, waren daar al apen. Waarschijnlijk hebben Moren of Spanjaarden ze uit Afrika meegenomen, maar zeker is dat niet. Er wordt gezegd dat Gibraltar in Britse handen blijft zolang die apen over de rots scharrelen, al staan er in grotten ook kanonnen opgesteld. Voor dieren is er geen betere bescherming dan vermeende mythische krachten. Vandaar dat de berberapen floreren. Ze worden van hogerhand gevoerd met groente en fruit. Als bezoeker mag je de apen niet voeren, op straffe van hoge boetes of erger. Ook zonder blijken de apen zeer alert op argeloze bezoekers met een hotdog.

Ik zie een vrouw met hotdog uit een cafétje lopen, het plaatsje op. Dat plaatsje wordt overschaduwd door een pergola, waarop een aap ligt te dutten. Zodra de vrouw verschijnt, is de aap klaarwakker. Hij loert, reikhalst, buigt voorover… de vrouw merkt niets en wil net een hap nemen, als ze ruw onderbroken wordt door een ober die haar naar binnen stuurt en de aap wegjaagt.

De apen negeren mij en hun andere hotdogloze bewonderaars. Ze vlooien hun baby’s, liggen languit op de rots of verrichten wijdbeens seksuele handelingen.

De apenrots is een soort dierentuin. In Marokko worden wilde berberapen met baby’s soms opgejaagd tot de moeder haar jong verliest. Zonodig wordt ze doodgeschoten. Een baby-aapje levert geld op als schattig huisdier. In de puberteit breekt Berber het huis af en neemt het baasje represailles. Dan zou Berber in Gibraltar beter af zijn.