Asfalt kan Amelisweerd redden, aldus Simon Klingen woensdag in Trouw. Ik steigerde, maar al lezende kreeg ik begrip voor Klingen. Een strook eiken opofferen en met compensatiegeld en de opbrengst van het eikenhout het landgoed verfraaien. Het blijft een zwaktebod, zoiets als: we schieten olifanten dood om met de opbrengst van jachtrechten en ivoor andere olifanten te beschermen. Zolang we ons belastinggeld liever aan snelwegen dan aan natuur besteden, is zo’n zwaktebod het hoogst haalbare.

Volgens Klingen is die strook langs de A-27 toch al niet veel soeps. ‘Er liggen niet eens paden’, schampert hij. Dat bevreemdt me trouwens, dat een  ‘landgoeddeskundige’ natuurwaarden afmeet aan paden. Maar hij heeft gelijk dat het door één der drukste snelwegen afgesneden strookje bos geen topnatuur is. Zo heb ik het vaker beleefd: eerst wordt een weg aangelegd, waarna de aangrenzende natuur toch niks meer voorstelt en dus in woonwijk, bedrijventerrein, golfbaan of op z’n best hondenpoeppark veranderd wordt.

Klingen looft het succes van de Vrienden van Amelisweerd in 1982 tegen de A27. Maar zo’n succes was het niet. Ja, het tracé kwam niet middendoor het landgoed en werd verdiept aangelegd, wat herrie zou schelen. Maar verder? Tijdens de procedures van de Vrienden legde Rijkswaterstaat aan beide zijden alvast het talud aan tot de bomen van Amelisweerd. Zo werd het wel heel lastig het landgoed te sparen. Al voor de rechter uitspraak deed werd botweg het bos omgehakt. Illegaal maar onomkeerbaar, verschroeide aarde, weg is weg. En nu zou die weg weer breder moeten. Niets houdt asfalt tegen, dus de Vrienden zouden zich met Klingen kunnen richten op een zo sterk mogelijk zwaktebod.

Maar een zwaktebod blijft het.