Hoewel ze familie zijn van watermunt en wolfspoot, lijken ze meer op kattenstaarten, en ze groeien ook aan de waterkant, maar ze bloeien in minder uitbundige bossen in minder uitbundig roze. Lila zijn de moerasandoorns. Ideale planten voor de vijver of (vochtige) tuin, je hoeft er nooit iets aan te doen, ze komen ieder jaar terug en als ze zich al te voortvarend vermenigvuldigen, zijn ze gemakkelijk terug te dringen. Althans, voor een tijdje. Moerasandoorns vormen knolletjes en die lopen volgend jaar weer even scheutig uit. Dat maakt de plant tot een berucht akkeronkruid. Vroeger bestond er akkerandoorn, maar die plant is door de diepe ploeg, de mest en de onkruidverdelger naar de eeuwige hooilanden gestuurd. Nu neemt moerasandoorn zijn plaats in. Moerasandoorn kan zoveel met zware metalen vergiftigde mest aan, dat de plant zelfs in maïsvelden overleeft. Maïs zelf is een even taaie rakker, zodat er steevast drijfmest in een maïsveld geïnjecteerd wordt. Maïs groeit op chemisch afval. Moerasandoorn kan dat ook. Onkruidverdelger moet wel heel agressief zijn, wil het moerasandoorn omleggen. En een zo agressief vergif is vaak eveneens schadelijk voor het gewas. Met ploegen ten slotte worden de knolletjes van de plant verspreid zodat moerasandoorn steeds verder de akker opstoomt.

In de tuin wil ik moerasandoorn er best bij hebben. Hetzelfde geldt voor bosandoorn, met iets rozere bloemen en wat forser blad. In onze tuin bloeien ze nu allebei, de bosandoorns hoog en droog, de moerasandoorns aan het water, terwijl kattenstaart op uitkomen staat. Moeras- en bosandoorn kunnen met elkaar kruisen en dat zullen ze in de tuin ook wel doen, al is het me niet opgevallen.