De Prinsentuin in Groningen is er sinds 1626. Er is een kruidentuin, een rozentuin, er zijn heggetjes in de vorm van een W en een A. Niet van onze kroonprins, maar van stadhouder Willem Frederik van Nassau (1613-1664) en zijn Albertine Agnes. Sommige paden zijn er lommerrijk overhuifd door geleid groen. De prinsen wilden in hun tuin kunnen wandelen, zonder bruin te worden. Een gebruinde huid was volks en boers, niets voor stadhouders en prinsen.

De tuin is net als het vlakbij gelegen Martinikerkhof een oase in de stad, ook al grenst hij aan de racebaan langs de aangrenzende Turfsingel. Groningen heeft altijd veel gedaan aan stadsverbetering en het weren van auto’s uit de binnenstad, maar met de grachten wist de stad zich geen raad. Ze zijn bijna allemaal gedempt en veranderd in troosteloze asfaltvlakten: parkeerterreinen en brede wegen. Van de Diepenring bestaat nog driekwart, grotendeels ingeklemd tussen drukke wegen met parkeerhaventjes. Omdat de Prinsentuin verstopt ligt achter een muur, is het er rustig. Toch is die muur niet gebouwd als bescherming tegen het razende verkeer. In de Franse tijd was het paleis naast de tuin in gebruik als militair hospitaal. Verpleegde militairen mochten graag een neut drinken en de drank werd uit de Prinsentuin door de ramen van deze Prinsenhof naar binnen gegooid. De muur moest die ongedisciplineerde handelswijze tegengaan. Hij heet het Blauwe Muurtje.

Nog steeds is de Prinsentuin van de blauwe knoop. Drank is er verboden, ook voor de zwervers die er soms rondhangen. Wel is er een theeschenkerij. Vandaag en morgen treden daar dichters op. Vandaag mag ondergetekende van 2 tot 3 uur het publiek vermaken. Komt u ook?