Vier jaar geleden kwam ik een paar keer in de Houtrakpolder, tussen Amsterdam en Haarlem. Daar, tegen het decor van enorme kranen en silo’s in de haven, en recht onder dertig landende vliegtuigen per uur, kwam een nieuw ecologisch hoofdstructuurtje op landbouwgrond. Voordat die landbouwgrond was voorzien van de onvermijdelijke bruggetjes, voorlichtingspanelen en grote grazers, was er een paar jaar voorbij. In de tussentijd richtte beheerder Tom van Spanje het in met tijdelijke natuur bij uitstek: akkernatuur. Een mengsel van granen en grassen werd gezaaid en weldra wemelde het van de velduilen, die op de veldmuizen afkwamen. Vogels ontdekken nieuwe plekken soms razendsnel. Blauwe kiekendieven, valken, buizerds, blauwe en zilverreigers, zelfs een roerdomp stapte ’s winters over de akkers. Vinken en gorzen snorden toe vanuit de aangrenzende, verwilderde appelboomgaard. ’s Zomers zongen er veldleeuweriken en broedden er scholeksters en kieviten.

Hoe zou het er nu zijn? Zou de akkernatuur al helemaal verruigd zijn?

Op een warme lentedag volgen we de wandelroute door het gebied, beginnende bij een nieuwe bouwput aan de rand. De verwilderde appelboomgaard is uitgebloeid. Hij zindert van de fitissen, tuinfluiters, zwartkopjes, een nachtegaal en een grasmus. Op de akker is het stiller, twee leeuweriken zingen aan de blauwe hemel, telkens overbruld door een vliegtuig. De grote grazers grazen gelukkig achter een hek op een reeds kale weide. Een miauwende kievit draait zijn vliegronden. Twee torenvalken en een buizerd bidden boven de akker, die met muizenholen doorboord is. Tussen tarwe en luzerne bloeien akkervergeet-me-nietje, veldereprijs, akkerwinde, hondsdraf en grasmuur.

Rond de boerderij waar we langs lopen fladderen ringmussen en gele kwikstaarten. Nog steeds een prachtig gebied!