De Schiermonnikoger botanist Wim Penning brengt de eilander flora in kaart en houdt de zeldzame soorten bij. Dat is een heel karwei op Schier, waar zeldzame planten talrijker lijken te zijn dan algemene. Maar soms ontdekt hij een ook voor Schier uitzonderlijke zeldzaamheid.

Bij paal 1 wist hij een zeemosterd te staan. Even verstond ik “zeemonster”. Ook de spellingscontroleur op mijn computer denkt dat ik zeemonster bedoel. Zo’n spellingschecker verandert woorden als je niet oplet. Zeemosterd blijkt ook niet de officiële naam, dat is zeeradijs. Zeeradijs met gele bloemen die lijken op mosterd, raapzaad, koolzaad en herik. Hij is dan ook sterk verwant aan knopherik.

Zeeradijs is vanuit Bretagne met een opmars bezig. Eerst werd Zeeland gekoloniseerd. In 2015 was de Afsluitdijk overgestoken en werd Harlingen bereikt. Intussen zijn alle waddeneilanden voorzien van een zeeradijs. Op Schier was ie vorig jaar ook gemeld, maar toen rees er discussie of het er wel echt een was, want veel van die kruisbloemigen lijken op elkaar.

Ik wil de plant zien en zoek rond paal 1. Ik vind van alles maar geen radijs. Verder op het Rif staat nog een paal 1. Ik zwerf kilometers over de strandvlakte, en geniet van de weidsheid, de felle zon tussen duistere wolkenpartijen, de paarse zee van lamsoor en ogentroost, de frisse smaak van zeekraal. Wat een fantastisch gebied; geen mens te bekennen. Je komt er ook niet door zonder natte schoenen.

Ik zoek zandige stroken af aan de westkant, waar ook zeeraket staat, eveneens een kruisbloemige. Na drie palen 1 geef ik het op. Ik informeer nader en had op de duinrand moeten zijn! Nog eens erheen en inderdaad, daar staat ie tussen de vlasbekjes en slangenkruiden, veel groter dan ik dacht, eerder een struik. De gele bloemen en dikke zaden zitten aan de zijtakken van stammetjes van ruim een meter hoog. De meeste zijn bruin en verdroogd.

(Natuurdagboek Trouw maandag 2 september ’19)