Met een groepje Trouw-lezers zwerf ik over Schiermonnikoog. Wie na het eten nog puf heeft, gaat mee op een avondwandeling. Warme jassen aan. Het doel is nachtegalen. Ik laat mijn fiets achter op de Badweg.

Nachtegalen doen het redelijk op Schier. Overdag hebben we er al vier gehoord. Vanuit dichte meidoorns en duindoorns met ondergroei van bramen en brandnetels verkondigden ze hun boodschap. Nachtegalen roepen jaar in jaar uit hetzelfde, urenlang, nachtenlang en soms ook dagenlang. Het lijkt hen niet te deren of hun boodschap goed overkomt, ze zijn geen communicatiedeskundigen. De boodschap (“hier ben ik, dit is mijn domein, wees welkom als je me als vrijer wilt”) moet wel gehoord worden, maar of ze daar stil bij staan? Waarschijnlijk zijn ze puur afzender-gericht. Ze willen gewoon uit volle borst zingen.

De zon zakt achter de vuurtoren, de lucht vat vlam, we horen zanglijsters, fitissen en een paar nachtegalen. Maar niet vlakbij. We lopen verder, konijnen schieten weg. We verlaten het paadje om een nachtegaal beter te horen en staan oog in oog met een egel.

De nachtegaal zingt “wiewiewie tjuptjuptjuptjup trrrrrr”. Daar valt geen speld tussen te krijgen. We volgen paadjes langs plekken waar ik vaak nachtegalen hoorde. Ze zingen wel, maar blijven op afstand. Teruglopend naar het dorp zie ik ineens een ransuil een boom invliegen. Vroeger zaten de ransuilen in het bos bij de camping, maar toen zich daar haviken en buizerds vestigden, verhuisden ze naar het westen. Helaas laat de uil zich niet meer zien, maar terwijl we naar de donkere boomtoppen turen, fladderen er twee houtsnippen over, die geheimzinnige bosvogels.

De groep loopt naar het hotel, ik naar mijn fiets. En daar, op de verlaten Badweg, klinkt vanuit de ijsbaan de solo van een zeer uitbundige nachtegaal. Het is de enige vogel die zingt, met een achtergrondkoortje van groene kikkers en rugstreeppadden.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 17 mei ’19)