We zijn bij vogelhut de Kiekkaaste in de Dollard bij Nieuwe Statenzijl, waar het altijd anders en altijd mooi is. ’s Lands enige plek waar je geen auto’s hoort. Je hoort scholeksters tepieten, tureluurs tureluren, baardmannetjes tingen, rietgorzen rocken, kwikstaarten dziepen, rietzangers baltsen. Allemaal geluiden die de stilte van het wad benadrukken, net als het ruisende riet. Het wemelt van de boerenzwaluwen, die in en aan de Kiekkaaste nestelen.

Het is eb. Het getijdeverschil is hier groot, zo oostelijk in de Waddenzee. Bovendien wordt het zeewater met vloed de trechter van Eems en Dollard in gestuwd. Het nog gele riet rijst twee, drie meter op uit het wad. Geel is alleen de bovenste helft. De onderste helft is donker. De vloed kwam tot het geel.

Bergeenden, wilde eenden en wintertalingen schuifelen over het wad. Ze snabbelen hier, ze snabbelen daar. Kluten, tureluurs, zwarte ruiters stappen langs de prielen waardoor het water uit het wad naar de slenk sijpelt. Door die slenk stroomt de Westerwoldse Aa, als de sluizen openstaan. Het is eb, ze staan open. Op de wadplaat verderop waggelen honderden brandganzen. Ze zijn bijna klaar voor hun reis naar de toendra, waar ze broeden.

Een bruine kiekendief jaagt over het riet, een vrouwtje: bruin met lichte keel en voorhoofd. Ze zweeft met haar vleugels in een V, het handelsmerk van kiekendieven. Even laat ze haar lange poten hangen. Ze vliegt Duitsland in en wordt afgelost door de eerste grauwe kiekendief die ik dit jaar zie. Dat is één van mijn, misschien wel mijn lievelingsvogel! Extreem rank, slank en sierlijk deint ze over het riet. Haar ronde uilenkopje ziet en hoort alles.

(Natuurdagboek Trouw 2 mei 2013)