Ik heb een Nijlgans gevonden, stijf bevroren, met bloederige staart en gebroken poot. De gans ligt vlak buiten het met angstaanjagende hekwerken omheinde erf van een boerderij. Met erf en boerderij bedoel ik het bedrijfsterrein van beton en staal rond een agrobusiness met huizenhoge landbouwwerktuigen.

De Nijlgans ligt er geconserveerd bij, met gespreide vleugels. Hij ligt op het bevroren gras tussen hek en fietspad. Is hij daar neergegooid? Hij is intact, op zijn achterste na. Dankzij de vorst is het bloed waarschijnlijk snel gestold. Misschien is de vogel door een kat of hond gegrepen, aan zijn belager ontsnapt en verderop aan zijn verwonding bezweken. Misschien ook is de gans aan kou en uitputting gestorven en vervolgens nog even open geknaagd. Of misschien was hij stervende, terwijl hij belaagd werd. Hij probeerde weg te scharrelen, maar het ging niet meer, ze grepen hem van achteren.

Kraaien waren het niet, die hadden zijn ogen en hersenen gepikt.

In 1967 zijn de eerste Nijlganzen in Nederland verwilderd. Na een trage start namen ze snel toe in Nederland, België en Duitsland. In Engeland verwilderden ze al eerder. Waarschijnlijk zijn de Neder-Belgisch-Duitse Nijlganzen één populatie. Nijlganzen zijn niet zo reislustig, maar toch zouden ze allemaal van die in 1967 ontsnapte vogels kunnen afstammen. Geringde vogels worden regelmatig een kilometer of honderd verderop aangetroffen, schrijven Klaas van Dijk en Frank Majoor in het blad Limosa (nr 84.2). Het record vestigde een in 2006 geboren vogel die drie jaar later 376 kilometer noordelijker zat. Hij won geen medaille maar werd doodgeschoten.

Dat kan ook nog, dat ‘mijn’ Nijlgans doodgeschoten is. En in de berm gegooid. Te mager.