Spreeuwen worden geboren met relatief grote snavels. Ze hebben gele monden en oranje kelen, die ineens uit een vormeloos hoopje kuikens oprijzen. Bij het openen van een nestkast vallen ze enorm op. De mond wordt omlijst door een dikke, gele rand. Het lijken wel botoxlippen. Naarmate de kuikens groter worden, krimpen hun gele, gezwollen lippen. Maar aanvankelijk zijn ze nodig in de voedselcompetitie tussen broers en zussen. Peter Buwalda noemt in zijn gebundelde Volkskrant-columns de kinderen van zijn geliefde haar ‘spreeuwenbekkies’.

De eerste dagen zijn jonge spreeuwen niet veel meer dan een kale buik met een enorme snavel. Er wappert hier en daar een donsje aan het lijfje. Na zes dagen breken er echte veren door, wat hen nog niet bevederd maakt, want het eerst verschijnen de schachten, de nerven van de veren. Na nog een dag of twee, drie zijn ze gekleed genoeg om zichzelf warm te houden.

Als spreeuwenkuikens een week oud zijn, openen ze hun ogen en vanaf dat moment heffen ze hun bedelnappen alleen nog op als ze zien dat een van de ouders binnenkomt.

Is de bezoeker geen ouder, maar de hand van een onderzoeker of een andere angstaanjagende vreemdeling, dan proberen ze naar de hoeken of onder elkaar weg te scharrelen.

Wat u nooit achter de spreeuw had gezocht kunt u vinden in De spreeuw, het nieuwe boek van Koos Dijksterhuis en leukste natuurboek sinds tijden. De Spreeuw is 159 bladzijden dik en gebonden in een stevige kaft. Een luchtig, leesbaar en zomers cadeau! Bestellen bij AtlasContact of bij de auteur. Dan komen er verzendkosten bij maar desgewenst ook een handtekening of andere handgeschreven toevoeging.